Invloed van sterren op culturen

Inleiding Wat is een ster eigenlijk precies? Als je deze vraag nu stelt in onze samenleving aan mensen met verschillende achtergronden krijg je heel verschillende antwoorden. Een wetenschapper zou misschien in onbegrijpelijke taal gaan praten over reacties in het heelal, en de invloed van de ster die dichtbij onze planeet staat, de zon, op onze aarde. Een astroloog zal je vertellen dat sterren een grote invloed hebben op je dagelijks leven, en kan misschien zelfs je toekomst in de sterren lezen. Had je deze vraag gesteld in de oudheid, dan had je weer andere antwoorden gehad: De sterren zijn de goden die op ons neer kijken. Een ster is een teken van god. Hoe dan ook, een ster was vroeger iets onverklaarbaars. Wij vonden dit een heel interessant onderwerp voor een Praktische Opdracht, en wilden graag te weten komen tot hoeverre sterren ook echt invloed hebben, en hadden, op culturen en beschavingen. Wij hebben toen onszelf de vraag gesteld: Wat voor invloed hebben de sterren op culturen binnen beschavingen? Wij hebben om deze vraag te kunnen beantwoorden ons onderwerp in kleinere stukjes gehakt namelijk: · Wat zijn sterren? · Wat voor invloed hebben sterren op onze cultuur? · Wat voor invloed hebben sterren vroeger op culturen gehad? · Welke oude cultuur heeft een duidelijke invloed van sterren gehad? Wij dachten zelf dat de sterren een best grote invloed hadden op de oude culturen. Op de culturen van nu dachten wij niet.
Hoofdstuk 1 Wat zijn sterren? De geboorte van een ster
Sterren ontstaan uit wolken van stof- en
gasdeeltjes in de ruimte. Dat soort wolken heten `moleculaire wolken''. Zo een wolk bevat vooral veel waterstofgas. De meeste gaswolken zijn stabiel
en trekken zich niet samen. Maar de gasdeeltjes kunnen
onder bepaalde omstandigheden, als de dichtheid van de
wolk groot genoeg is geworden, zich wel gaan samenklonteren. Je kunt je voorstellen dat twee langzaam elkaar inhalende wolken
zijn samengeklonterd, omdat de dichtheid dan groter wordt. Vanwege de zwaartekracht groeit de klont, miljoenen jaren lang. Binnen in de wolk komen de deeltjes steeds dichter opeen te zitten. Ze botsen met zoveel kracht tegen elkaar dat er energie ontstaat; de ster geeft licht en gaat stralen. In het grote gebied rondom de ster kunnen ook deeltjes In het grote gebied rondom de ster kunnen ook deeltjes samenklonteren. Daaruit ontstaan planeten. Om de planeten kunnen weer manen ontstaan.Planeten en manen zelf schijnen nooit. Alle sterren geven licht en warmte. Omdat ze zo ver weg staan, merken wij daar op aarde weinig van. We zien ze enkel als lichtpuntjes schitteren in de nacht. Eén ster staat zó dicht bij ons, dat we er wel licht en warmte van krijgen. Dat is
de zon. De zon is een ster. We zien haar véél groter dan andere sterren

omdat ze 'maar' 150 miljoen kilometer van ons verwijderd is. Andere sterren staan miljarden kilometers verder. Getallen met zoveel cijfers zijn onhandig om mee te werken. Daarom rekenen we liever in lichtjaren. Een lichtjaar is de afstand die het licht aflegt in een jaar. Licht verplaatst zich 300.000 kilometer per seconde. In een jaar is dat 9,5 biljoen kilometer. (1 biljoen is duizendmiljard, een 1 met twaalf nullen.) Het sterven van een ster Wanneer het brandstof binnen in de ster opraakt, kunnen de kernfusiereacties, door kernfusie kunnen atomen veranderen, waardoor de ster kon schijnen niet langer plaatsvinden. Doordat de kernfusie niet meer plaats kan vinden valt de druk van binnenin de ster weg. Er is nu geen tegendruk meer om de zwaartekracht te compenseren. De zwaartekracht laat de ster verder krimpen. Hierdoor nemen de temperatuur en druk in de ster weer toe. Zo kan er weer opnieuw kernfusie plaatsvinden. Dit procent herhaalt zich nog een aantal keren en er ontstaan steeds zwaardere atomen. Uiteindelijk kan er zelfs ijzer ontstaan. Verdere fusie is niet meer mogelijk. De ster is nu pas echt dood. Door de eigen zwaartekracht van de ster krimpt deze helemaal ineen. Door een enorme schokgolf in de buitenste delen van de ster wordt deze nu met een enorme vaart de ruimte ingeslingerd. Sterren sterven echter op verschillende manieren. Afhankelijk van hun massa. De meeste sterren, ook de zon, gebruiken hun kernbrandstof langzaam en leven miljarden jaren. Doven doen ze stilletjes. De zogenaamde “witte dwerg” koelt langzaam af. Sterren die stukken groter zijn dan de zon stort ineen tot een 10 km grote zeer snel roterende klomp neutronen. Dit is een neutronenster. Sterren groter dan 3 keer de zonmassa storten verder ineen tot een groot zwart gat. In werkelijkheid is dit geen zwart gat maar een zeer compacte klomp die niet te zien is doordat zelfs licht erin wordt gezogen. Ze leven snel en intens. Na amper een paar miljoen jaar ontwikkelen ze al een onstabiele kern. Dan nog een knal en het is gedaan. Maar zelfs in het geval van zo'n 'supernova' gaat het leven daarna gewoon verder. In de hitte en kracht van de explosie ontstaan nieuwe elementen en duizenden jaren later zullen nieuwe sterren ontstaan uit de puin van de explosie. Zwaartekracht is een belangrijk natuurverschijnsel in het heelal. Alles wat gewicht heeft trekt aan. Sterren branden en verspreiden daarmee het gas en de stof waaruit ze bestaan naar de oppervlakte. De zwaartekracht zorgt ervoor dat het niet ontsnapt; de deeltjes willen steeds weer naar binnen omdat het centrum van de ster zo hard trekt. De aller-allergrootste sterren exploderen niet in een supernova, maar doen juist het omgekeerde. Ze ploffen inelkaar. Omdat de ster dooft, worden de deeltjes niet meer verspreid. Daardoor kan de zwaartekracht ongehinderd haar gang gaan. De ster stort ineen. Al het materiaal trekt naar het centrum. Wat eerst een ster was met een doorsnee van miljoenen kilometers, is nu nog maar een kleine bol. Maar het gewicht is hetzelfde gebleven! Je noemt het een zwart gat. Het kleine object met het enorme gewicht heeft een supergrote aantrekkingskracht. Het trekt alles wat in de buurt komt aan. Stof en sterren worden opgeslokt zodra ze het zwarte gat naderen. Een zwart gat is eigenlijk géén gat, maar een supercompact stukje materie waaruit zelfs geen licht kan ontsnappen. Daarom kunnen sterrenkundigen het zwarte gat zelf niet zien. Afstanden tussen sterren in het heelal Op een onbewolkte nacht is de donkere hemel bezaaid met heldere en minder heldere sterren. Het is moeilijk om de afstand daarvan te schatten; het lijkt wel of al die kleine puntjes even ver van de aarde verwijderd zijn. In werkelijkheid zijn sterren reusachtig groot en is er enorm veel verschil in afstand tussen aarde en de ene of de andere ster. Ook de sterren onderling staan tienduizenden miljarden kilometers bij elkaar vandaan. Het is nauwelijks mogelijk om je van de afstanden een voorstelling te maken. Alle sterren geven licht en warmte. Omdat ze zo ver weg staan, merken wij daar op aarde weinig van. We zien ze enkel als lichtpuntjes schitteren in de nacht. Eén ster staat zó dicht bij ons, dat we er wel licht en warmte van krijgen. Dat is de zon. De zon is een ster. We zien haar véél groter dan andere sterren omdat ze 'maar' 150 miljoen kilometer van ons verwijderd is. Andere sterren staan miljarden kilometers verder. Getallen met zoveel cijfers zijn onhandig om mee te werken. Daarom rekenen we liever in lichtjaren. Een lichtjaar is de afstand die het licht aflegt in een jaar. Licht verplaatst zich 300.000 kilometer per seconde. In een jaar is dat 9,5 biljoen kilometer. (1 biljoen is duizendmiljard, een 1 met twaalf nullen.) De precieze afstand van sterren vanaf de aarde is te berekend met het spectrum van de sterren. Hier is de snelheid uit te berekenen en zo kunnen we er ook achter komen hoe ver de sterren van ons verwijderd zijn. In het verleden kijken
Oude sterren sterven en er worden steeds weer nieuwe geboren. Onze zon is op de helft van haar leven. Ze schijnt al vijf miljard jaar, en ze zal dat nog vijf miljard jaar blijven doen. Er zijn sterren die 100, 1000 of 100.000 lichtjaren van ons verwijderd zijn. Het licht dat ze uitstralen, doet er al die tijd over voordat wij het kunnen zien. Als je naar de sterren kijkt, kijk je eigenlijk terug in de tijd; je ziet het licht dat misschien wel duizenden jaren geleden straalde. Het arriveert nu pas op aarde. Misschien bestaat de ster niet eens meer! Je kijkt dan naar sterren die niet meer bestaan. Invloed van sterren op oude culturen Over heel de wereld
Uit onderzoeken van de afgelopen 40 jaar blijkt iets heel opmerkelijks: overal op de wereld zijn er prehistorische monumenten waaruit dezelfde grote kennis van het heelal spreekt. Alleen al in Europa zijn er honderden op de sterrenhemel gerichte prehistorische bouwwerken bijvoorbeeld zoals het bekende Stonehenge. In het Franse Bretagne liggen de brokstukken van wat ooit de hoogste monoliet op aarde moet zijn geweest. Die steen, onder andere bekend als de Er Grah (de Elfensteen), woog 340 ton en moet 21 meter hoog geweest zijn. Men heeft berekend dat hij als baken kilometers in de omtrek zichtbaar was en als ijkpunt voor belangrijke maanstanden werd gebruikt. Op basis hiervan werden allerlei andere bouwwerken opgetrokken. Zo zijn er ook in Egypte veel tempels gebouwd waarbij met uiterste precisie rekening werd gehouden met de stand van de sterren. Het meeste wat daar nu nog te zien is, dateert uit het Nieuwe Koninkrijk (1567 - 1086 v.Chr.), maar op het Karnak- complex werden eeuwenlang tempels opgetrokken en weer afgebroken, waarbij altijd werd uitgegaan van sterren. Jarenlang begrepen de archeologen maar weinig van de obsessie voor de sterren bij oude beschavingen. Zij dachten dat de oude beschavingen hun grote kennis van de astronomie alleen voor de landbouw gebruikte zodat de
boeren precies wisten wanneer ze moesten zaaien en poten. Godsdienstige rituelen van de Indianen. De oude heilige Indiase stad Vijanagara bij Hyderabad heeft een plattegrond die helemaal is gericht op de poolster. Het stratenpatroon van de 2000 jaar oude Mexicaanse stad Teotihuacan volgt op een paar graden na precies het kompas. De straten zijn gericht op het punt waar het sterrenbeeld de Pleiaden elk jaar 's ochtends vroeg voor het eerst boven de horizon komt. De Pleiaden hadden om onbekende redenen grote betekenis voor de Indianen van Midden- en Zuid- Amerika. De ontwerpen van de steden hadden duidelijk niets te maken met voorspellingen over de landbouw, maar waren voor een ander doel. De vraag is: wat was hun ware functie? Op andere plekken zoals: de Maya- piramide El Castillo, de heuvel die de Mississippi- Indianen bij Cahokia in het zuiden van Illinois maakte, of het monument van Callanish op het Hebriden- eiland Lewis, lijkt het erop dat de priesters gebruik maakten van spectaculaire visuele effecten om hun volk te overtuigen van bepaalde kosmologische of mythologische waarheden. Veel onderzoekers zijn er nu van overtuigd dat de op de sterren gerichte bouw van oude tempels en steden vooral godsdienstige doeleinden hadden. Bijna al die oude volkeren leefden in een voor hun magische wereld. Rituelen waren de allerbelangrijkste activiteit. De astronomie van de Indianen was wel gericht op de zon en op de landbouw, maar de belangrijkste rol van de astronomie was het aangeven van de beste tijdstippen voor rituelen en ceremonieën. Verhoogd bewustzijn. Paul Devereux is iemand die over de hele wereld prehistorische monumenten heeft bestudeerd. Volgens hem dienen de rituelen als spektakels die bij de toeschouwers moesten zorgen voor een bepaalde staat van verhoogd bewustzijn. Volgens hem zie je dat nergens duidelijker dan bij het Ierse Newgrange. Daar is rond 3200 v.Chr. een heuvel gemaakt van elf meter hoog en met een doorsnee van 900 meter. In de heuvel werden daarna ruimtes en gangen uitgegraven. Volgens de Ierse legenden is het de verblijfplaats van de Heren van het Licht. Op 21 december, op de kortste dag van het jaar, valt het licht van de opgaande zon er naar binnen door een speciale opening boven de ingang van een 19 meter lange gang. Die gang leidt naar de grote uit stenen gehakte ruimte in het hart van de heuvel. De binnenvallende zonnestraal zorgt voor een lichtplek op de vloer van de gang die centimeter voor centimeter naar de grote ruimte kruipt. Als de zonnestraal de ruimte heeft bereikt, loopt hij vrijwel horizontaal en vormt hij een smalle strook licht op de vloer. De strook wordt dan steeds breder en loopt in 17 minuten als een verlichte klokwijzer door de ruimte. Terwijl de ruimte zich vult met licht, beginnen de prachtig bewerkte rotsblokken te gloeien als brandend goud. Mensen die dit hebben meegemaakt noemen het allemaal een onvergetelijk moment. Uit grotschilderingen over de hele wereld, die soms 6000 jaar oud zijn, blijkt dat onze voorouders bij hun rituelen hallucinogene planten gebruikten. Devereux denkt dat veel astronomische bouwwerken werden gebruikt om "psychedelische lichtshows op te voeren waarbij de deelnemers werden meegenomen naar het geestenrijk waar hun hemelse goden woonden." Niet iedereen is het erover eens dat de astronomie in prehistorische tijden alleen symbolische waarde had. Zo is Alan Alford, die onderzoek doet naar eeuwenoude mysteriën, ervan overtuigt dat de kennis van onze voorvaderen over de hemel alleen maar kan worden verklaard door het bestaan van een technologisch ver ontwikkelde samenleving. Alford neemt als voorbeeld de Sumeriërs, de oudst bekende beschaving en de uitvinders van de astronomie. Hoe kan het, vraagt hij zich af, dat de Sumeriërs opeens, aan het begin van hun beschaving bijna 6000 jaar geleden, over een vrijwel volmaakte kennis van de sterren beschikten? De Sumeriërs stelden honderden goede astronomische formules en tabellen op waarmee zonsverduisteringen, de gestalten van de maan en de loop van de planeten konden worden voorspeld. Ook lieten ze ons denkbeelden na zoals een astronomie waarin de bolvorm centraal staat, de cirkel van 360 graden, de dag-en-de-nacht, de polen en de horizon. Nog opmerkelijker is, dat ze kennelijk wisten dat de aarde om zijn as slingert in een cyclus die bijna 26.000 jaar duurt. Zoals Alford zegt, weet niemand hoe de Sumeriërs zulke ingewikkelde maar accurate gegevens konden vergaren, of waarvoor ze die nodig hadden. Stonehenge

Het was 21 juni, midzomer, en onderzoeker John Glover wilde als eerste foto's maken van de zonsondergang op de langste dag bij de 4000 jaar oude stenencirkel bij het Engelse plaatsje Castlerigg. Glover wist dat twee stenen in de cirkel een rechte lijn vormden met de zon als die onderging achter de heuvels van Castlerigg in het noordwesten. Het moment van de zonsondergang kwam steeds dichterbij en Glover keek om en zag tot zijn verbazing
een langgerekt "schaduwpad". Het pad strekte zich
spectaculair uit van de hoogste steen tot aan de andere kant van de vallei. "Mijn eerste opwelling was om zo hard als ik kon over dat schaduwpad te rennen," vertelt Glover. "Het was alsof ik terecht was gekomen in zo'n sprookje: als je op het juiste moment op de juiste plek bent, ontdek je een geheim pad dat naar een schat leidt." De lijn van het punt waar de zon onderging, liep via Castlerigg langs de helling in zuidoostelijke richting, waardoor de stenen in de cirkel de langst mogelijke schaduw wierpen. Glover wist zeker dat de bouwers van de cirkel daarmee rekening hadden gehouden, en dat ze misschien zelfs de helling hadden afgegraven om dat geweldige effect te bereiken. Zelfs als het landschap bij Castlerigg niet door mensen is vormgegeven, wijst het ontwerp van de stenencirkel op grote kennis van de sterrenhemel. Dit was volgens historici nooit het geval. Het oude Egypte De Egyptische beschaving was één van de grootste in de oude wereld, en met haar duur van drieduizend jaar zeker de langst bestaande. Iedereen denkt altijd meteen aan de piramides en de grote sfinx bij Giza, de reusachtige tempels zoals bij Abu Simbel, Luxor of Karnak of de schatten die bewaard zijn gebleven in het droge zand van Thebe. Het Oude Rijk loopt van 2686 v.C. tot 2181 v.C. De Egyptische beschaving veranderde door de tijd heen. Het koningschap veranderde. Er kwam meer nadruk te liggen op het goddelijke van de functie. De koning werd gezien als een incarnatie van Horus en een zoon van de zonnegod Ra. Architectuur, technologie, hiërogliefenschriften en kunstuitingen bereikten hoogtepunten. Dat is duidelijk te zien in de piramides die in deze tijd gebouwd werden. Allereerst Djoser's trappenpiramide (3e dynastie) in Saqqara. Deze piramide werd ontworpen door Djoser's rechterhand Imhotep, een veelzijdig man. Hij was namelijk niet alleen architect maar ook schrijver, raadgever, dokter, priester en astronoom. De beroemde piramide van Cheops in Giza en de beroemde sfinx werden in de 4e dynastie gebouwd. Piramides
Vlakbij de Egyptische hoofdstad Caïro liggen op het plateau van Gizeh de drie bekendste piramiden van Cheops, Chefren en Mykerinos. Deze gigantische bouwwerken zijn ruim 4500 jaar oud en architectonisch gezien vrijwel perfect. De vier zijden van iedere piramide zijn precies op de vier windrichtingen georiënteerd en allerlei verhoudingen in de afmetingen kloppen exact. Zo zijn de vier zijden van de grote piramide van Cheops vrijwel precies evenlang (230,25 m, 230,44 m, 230,38 m en 230,35 m). Een verschil tussen de langste en kortste zijde van nog geen 0,08 %. Zelfs voor hedendaagse architecten zou dit moeilijk te evenaren zijn. De omtrek van deze piramide is bijna een kilometer en voldoende om 5 kathedralen erin te laten passen. Bedenk dan ook nog dat de piramiden grotendeels massief zijn. Alleen al de grote piramide bestaat uit 2,5 miljoen kalkstenen blokken. De totale massa komt daarmee op 6,3 miljoen ton (6.300.000.000 kilo!!!). Ter vergelijking: de Eiffeltoren weegt 7175 ton. De bouwtijd wordt geschat op 20 jaar, met soms wel honderdduizend arbeiders tegelijkertijd aan het werk. In de drie bekendste piramiden komen nergens teksten voor. Eigenlijk wel vreemd, omdat in Egypte verder op ieder gebouw van enig belang hiëroglyfen en inscripties werden gemaakt. Heel indrukwekkend allemaal, maar waarvoor eigenlijk? Om dit uit te leggen moet je kijken naar de godsdienst, en vooral naar de invloed van sterren op de cultuur van de Egyptenaren. Sterren in de godsdienst van de Egyptenaren
In de vervallen piramide van Unas komen wel teksten voor, in tegenstelling tot de drie bekende piramides van Gizeh. Op de muur van de grafkamer staan de oudst bekende geschreven teksten ter wereld. Deze teksten zijn echter op diverse wijzen te vertalen
Pas hebben een groep onderzoekers besloten deze eens een andere wijze te vertalen dan de gangbare en zij ontdekten opvallende zaken. In hun vertaling werden er duidelijke verwijzingen gemaakt tussen de Farao en de sterren. Er staat bijvoorbeeld: "O Farao, u bent deze schitterende ster, de metgezel van Orion" De wetenschappers wisten tot nu toe niet beter of de Egyptenaren aanbaden de zon. Ra was hun zonnegod. Maar nu werd er voor het eerst een verband gelegd tussen de Egyptische religie en de sterren. En dan met name tussen een gestorven Farao, die met Osiris verbonden werd en het sterrenbeeld Orion. Uit de hiërogliefen in later gebouwde piramiden weten we dat Orion gelijk stond met Osiris. Sirius was de ster van Isis, de vrouw en zuster van Osiris. Osiris was de eerste koning van Egypte. Hij werd vermoord door zijn broer, de kwade Seth, die zijn lichaam in duizend stukken sneed en over Egypte verspreidde. Isis verzamelde de lichaamsdelen en mummificeerde ze. Ze wekte het dode lichaam van Osiris tot leven en bedreef de liefde ermee. Zo raakte ze zwanger van haar zoon Horus. De jonge Horus zon op wraak en doodde zijn oom, de kwade Seth. Horus werd de tweede koning van Egypte en blies zijn dode vader, Osiris, leven in. Osiris klom op naar de sterrenhemel en werd het sterrenbeeld Orion. Voortaan was hij koning van het dodenrijk. De piramide en de sterren
Het was onderzoekers al eens opgevallen dat de diagonalen van de twee grootste piramiden in een rechte lijn met elkaar staan, maar dat de derde piramide afwijkt van deze rechte lijn. Ook is deze derde piramide aanmerkelijk kleiner. Dit terwijl het de laatstgebouwde is. Normaal gesproken zou je verwachten dat een Farao zijn voorgangers wil overtreffen. En het kon ook geen toeval zijn. De Egyptenaren bezaten zo een grote kennis van architectuur, de piramiden waren namelijk vrijwel perfect. Maar waarom dan deze afwijking? Tijdens een nachtelijke tocht door de woestijn keek een onderzoeker naar de sterren en zag het sterrenbeeld “Orion”. De binnenste drie sterren van het sterrenbeeld worden gezamenlijk "De Gordel van Orion" genoemd. De onderzoeker ontdekte plotseling dat een van deze drie sterren een beetje minder fel was en ook iets afweek van de rechte lijn waarop de twee felste sterren te plaatsen waren. Toen wisten ze waarom de piramiden van Gizeh zo stonden. Na verder onderzoek bleek dat de verhoudingen precies klopten. De luchtfoto van de pyramiden en de foto van de Gordel van Orion blijken precies op elkaar te passen. Ook de Nijl paste precies in dit plaatje. Deze was lag namelijk precies op de plaats waar de melkweg lag. Het sterrenbeeld Orion heeft 7 sterren in totaal, namelijk nog vier om de gordel heen gelegen. De gedachte was nu natuurlijk dat er op die plekken ook piramides stonden. Dit was op twee plekken het geval. Het leek er dus sterk op dat de Egyptenaren door het bouwen van piramides een kopie van de hemel wilden maken. Graham onderzocht dit idee. Ook was er een overeenkomst tussen twee Hyaden sterren en de tempels van Dasjoer. Maar storend was dat het beeld wat hij in de hemel zag niet helemaal overeen kwam met wat op aarde te zien was. Een mogelijke verklaring voor deze onnauwkeurigheden van de bouwers was een effect genaamd precessie. Precessie zorgt ervoor dat wij vanaf de aarde de sterren door de jaren heen langs de hemel zien verschuiven. Dit wordt veroorzaakt door de draaiing van de aardas. Zoals bekend draait de aarde om zijn eigen as. Maar de aardas draait zelf ook. Je moet je dat proces voorstellen als een tol, die draait ook nooit keurig maar zwenkt een beetje. Dit zorgt ervoor dat de aarde ten opzichte van de sterren een steeds andere invalshoek inneemt en wij de sterren dus als het ware langs de hemel zien bewegen. Dit proces gaat zeer langzaam. Per 72 jaar zien wij de sterren met één graad langs de hemel bewegen. Door de verschillen in afstand van de sterren veranderen die ook ten opzichte van elkaar. Onderzoekers hebben toen een model van de hemel opgesteld, in een computer. Dit model kon hen precies vertellen hoe de hemel eruitzag in verschillende tijden. Uit de berekeningen van de computer bleek dat het model wat in Egypte te zien was exact overeen kwam met het jaartal 10.500 v. Christus. Dit is een tijd waarin er volgens historici alleen nog maar primitieve holbewoners leefden. En zeker geen hoogstaande beschavingen die in staat was zulke immense bouwwerken te bouwen. De piramides bevatten nog meer raadsels. Vanuit de koninginnekamer en koningskamer lopen namelijk schachten. Eerst werd gedacht dat deze diende voor ventilatie. Maar dit is erg onwaarschijnlijk omdat de schachten schuin lopen, en dat deze schuinlopende schachten veel moeilijker zijn te construeren dan rechte schachten. Er moet dus een andere reden zijn voor die schachten. Na de nauwkeurige bepaling van de sterrenhemel ten tijde van de bouw van de piramide van Cheops bleek dat de noordelijke schacht vanuit de koningskamer gericht stond op Thuban, de toenmalige poolster. De zuidelijke wees naar Zeta Orionis, de zuidelijkste gordelster van Orion, het sterrebeeld van Osiris. De schachten vanuit de koninginnekamer wezen naar het sterrenbeeld Kleine Beer en naar de ster Sirius, de ster van Isis.
Het doel van de Piramiden De Egyptenaren probeerden door het na bouwen van de hemel het voor een Farao makkelijker te maken de weg te vinden naar het dodenrijk. Dit was namelijk erg belangrijk. Het leven op aarde was enkel voorbereiding op wat er te wachten stond in het dodenrijk. Hier begon voor de Egyptenaar het echte leven. Het bouwen van al die monumenten stelde de Egyptenaren in staat dichter bij het dodenrijk te komen en zodoende er gemakkelijker te komen. Met het bouwen van de piramides wilden de Farao’s zich identificeren met hun god Osirus, de Farao was namelijk de reïncarnatie van Horus de zoon van Osiris. Met het bouwen van tempels en sterrenobservatoria leerden de priesters het rijk van Osirus beter kennen. Dit was de hele insteek van het bouwen van piramides en tempels. Maar waar dienden de piramides precies voor? Er werd aan genomen dat dit graftombes waren, maar er is nooit een mummie gevonden in de piramides van Gizeh. Er zijn onderzoekers de denken dat de piramides geen graftombes waren maar inwijdingsplaatsen voor Farao’s. De piramide was een plek waar de Farao zich moest voorbereiden op de dood. Na het uitgebreid bestuderen van oude teksten kwamen de onderzoekers tot de volgende conclusie: Eerst werd de Farao door priesters begeleid naar de Koningskamer in de piramide waar hij in een sarcofaag moest gaan liggen. De priesters brachten de Farao dan in een soort van trance, een slaap die heel dicht bij de dood ligt. Hierbij maakten ze gebruik van wierook en gebeden. Die slaap duurde twee dagen en op de tweede dag werd op de sarcofaag een nepfallus geplaatst. De sarcofaag werd dan opgetild en voor een schacht in de Koninginnekamer gezet de fallus werd op een bepaalde ster in het sterrenbeeld van Isis gericht. Hier vond dan een symbolische bevruchting plaats. Aan het eind van de tweede dag wordt de farao weer “tot leven gebracht”, hij heeft dan twee dagen doorgebracht tussen de sterren in het dodenrijk. De oude Egyptenaren noemde Gizeh kennelijk niet voor niets Rostau, “de poort naar de andere wereld” Het kan ook goed het alleen werd gebruikt voor het ritueel na de dood van een koning. De latere koningen werden namelijk beschouwd als een cyclus van wedergeboorten van Osiris en Horus. Volgens onderzoekers werd in de piramide van Cheops het ritueel van bevruchting en wedergeboorte opgevoerd. Eerst werd de gemummificeerde farao naar de koninginnekamer gebracht. Daar werd hij neergezet voor de schacht die naar Sirius wees. Zo zou de overleden koning Isis kunnen bevruchten tijdens een ritueel dat werd uitgevoerd door zijn zoon, de nieuwe koning van Egypte. Het tijdstip van het ritueel werd waarschijnlijk door de sterren bepaald. Want op het moment dat de noordelijke schacht van de koninginnekamer naar de Kleine Beer wijst, rijst Orion boven de horizon. Na het ritueel werd de mummie naar de koningskamer gedragen. Daar werd hij voor de schacht geplaatst die naar Orion wijst. Piramideteksten zeggen tot de mummie van de farao: "Leef en wees jong naast uw vader Osiris, naast Orion aan het hemelgewelf" en "Zie, de koning verrijst als deze ster die laag aan de hemel staat." De oude Egyptenaren hadden dus waarschijnlijk een sterrengodsdienst.