De invloeden van verdragen en oorlogen op de ontwikkelingen in het Midden-Oosten

Het osmaanse of ottomaanse rijk was een groot rijk bestaande uit, onder andere, de Balkan en het Midden-Oosten. Het werd overheerst door de Turken. Islam was de staatsgodsdienst. Dit rijk heeft zich kunnen handhaven van 1300 tot 1923. Het was altijd een erg sterk rijk, totdat de economische problemen niet meer verdragen en ook de militaire aanvallen van andere landen werd hen te veel. Na de Eerste Wereldoorlog ging het dan ook definitief ten onder. Alleen het Turkije van nu bleef nog in stand. Hoessein, nu koning van Saoedi-Arabië, toen sjarief van Mekka, hielp de Engelsen met een leger tegen de Turken. In ruil hiervoor zouden de Engelsen Hoessein helpen met één groot Arabisch rijk, waarvan Hoessein koning zou worden. De Engelsen kwamen die belofte echter niet na. Ze sloten één van de eerste verdragen met betrekking tot het Midden-Oosten in 1916. Dat was de
Sykes-Picot-overeenkomst. Het was een geheime overeenkomst tussen Engeland en Frankrijk over de verdeling van Turkse bezettingen in het Midden-Oosten. Hier wisten de Arabieren zelf niets vanaf. Echter, in 1920 kwamen de Arabieren er wel achter, dit was tijdens de Conferentie van San Remo in 1920. De Engelsen en de Fransen werden het helemaal eens over de verdeling van het Arabische rijk. Engeland kreeg Palestina en Irak . Syrië en Libanon waren voor Frankrijk. Deze ontdekking leidde tot opstanden en verzet. De Engelsen en Fransen probeerden in een goed daglicht te komen, wat niet lukte. De Arabieren waren niet blij met deze ontdekking en al helemaal niet met de Engelsen en Fransen die het Midden-Oosten even kwamen besturen. Na de Tweede Wereldoorlog lukte het de Engelsen en Fransen dus ook niet om op hun positie te blijven. Deze hele geschiedenis leidde ook tot een saamhorigheidsgevoel onder de Arabieren. In 1945 werd dan ook de Arabische Liga opgericht. Het doel van de Arabische Liga was onafhankelijkheid en eenheid van alle Arabische landen. De onafhankelijkheid is gelukt, maar de eenheid is een droom gebleven. De eenheid was eigenlijk best mogelijk, omdat de Arabieren zich steeds meer bewust werden van hun eigen cultuur en godsdienst. De grote haat voor Israël, die in 1948 in midden in het Midden-Oosten is gesticht, en de VS. was ook een deel van het saamhorigheidsgevoel, oftewel Arabisch nationalisme. Aan de andere kant, werden doordat de eigen cultuur en opvattingen steeds duidelijker werden, ook de verschillen steeds duidelijker. Toch is het idool Nasser gelukt om met Egypte en Syrië een eenheid te vormen, verenigde Arabische republiek (1958) Dit heeft echter maar drie jaar geduu0rd. Syrië voelde zich verdrukt door Egypte. Ook hier weer speelden de vele verschillen tussen de Arabische landen een rol. Toch bleef het saamhorigheidsgevoel in het Midden-Oosten stand. De eenheid is nooit werkelijkheid geworden. De grootste oorzaken waren de politiek, de economie en de godsdienst. Er zijn in het Midden-Oosten progressieve landen en conservatieve landen. De landen Syrië en Irak mat Assad en Saddam Hoessein aan het hoofd zijn progressief. Zij willen van hun land moderne staten maken en doen alsof ze dienaren zijn van het volk. Maar eigenlijk zijn ze gewoon dictators. In de andere landen is dat meestal ook het geval, maar daar doen de leiders niet of ze democratisch zijn. De haat tussen de progressieve landen onderling en tussen de conservatieve landen en de progressieve landen is erg heftig. Dit komt omdat de leiders vaak schatrijk zijn en erg begerig. De hebzucht van de landen en de angst om minder macht te krijgen is dus een oorzaak. In de Arabische landen is een groot verschil tussen arm en rijk. In de meeste landen zijn de meeste mensen erg arm en een kleine groep schatrijk. Dit is ook het geval tussen de landen onderling. Dan is er nog het probleem op godsdienstig gebied. Er zijn gematigde en orthodoxen moslims. In het westen is dat probleem vaak kleiner, maar bij de Islam is dat een veel belangrijker probleem. Het westen houdt zich altijd erg bezig met de ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Dat heeft twee oorzaken. Namelijk de speciale band tussen Israël en het westen en met de oliereserves in het Midden-Oosten die noodzakelijk zijn om de Westerse economie draaiende te houden. De Verenigde Staten hadden aan de sjah, dat was de vorst van Iran, een goede bondgenoot. De Verenigde Staten leverde hem wapens en zo kon hij goed functioneren als politieagent in de Perzische Golf.. Het ging goed met Iran onder zijn bewind. Alleen onderdrukte hij alle tegenstand meedogenloos. In 1978 werd een opstand op touw gezet en in 1979 verloor hij de macht en kwam de streng islamitische Khomeiny aan de macht. Hij haatte de Amerikanen. Hij riep alle minderheden op om zich bij hem aan te sluiten, zo werd hij een machtig man. Ook wilde hij de Islam weer in zijn waarde herstellen. Door die revolutie was er in Iran een erg chaotische situatie ontstaan. Dit en de macht en populariteit van Khomeiny waren de oorzak van de
Eerste Golfoorlog. Saddam Hoessein, die dus progressief was en op rijkdom en macht uit was, vond dit een goede gelegenheid om Iran in te vallen. De landen die bang waren voor de macht van Khomeiny sloten zich bij Saddam Hoessein aan. Ook het Westen waren sloten zich daar bij aan, zij leverden wapens aan Saddam Hoessein. Het Westen was hier dus eigenlijk ook voor een deel uit eigenbelang bezig, want Khomeiny was een bedreiging voor hen. Ondanks de steun van andere landen lukte het Saddam Hoessein niet om de oorlog te winnen. Desondanks was zijn positie in het Midden-Oosten niet verzwakt. In 1989 stierf Khomeiny. Rafsjani volgde hem op. Door de Eerste Golfoorlog had Irak een groot verlies geleden. Om dit verlies weer te boven te komen, viel saddam Hoessein Koeweit binnen. Koeweit was een erg rijk staatje. Saddam Hoessein dacht dat hij geen last zou hebben van de Amerikanen, omdat die hem in de Eerste Golfoorlog ookal gesteund hadden. Ook verwachtte hij geen tegenstand van andere landen in het Midden-Oosten, omdat die landen het rijke Koeweit zat waren. Dit viel vies tegen. De Amerikanen verzetten zich wel en ook de Arabische landen bevielen het niet wat Saddam Hoessein deed. President Bush kreeg een coalitie bijeen van 28 landen omIrak aan te vallen. Ook kreeg hij dit erdoor bij de Veiligheidsraad. In 1991 barstte operatie Desert Storm uit. Het betekende een nederlaag voor Saddam Hoessein. De buitenlandse troepen trokken zich zo snel mogelijk terug, in de veronderstelling dat Saddam Hoesseins laatste dagen waren geteld. Daarin hadden de Westerse landen zich vegist.