La vita è bella (1997)

1 zakelijke informatie: plaats: Arezzo tijd: rond en tijdens de tweede wereldoorlog naam film: La vita è bella regisseur: Roberto Benigni Jaartal: uitgebracht in 1998 Land: Italië Hoofdrolspelers: Guido (Roberto Benigni), Feruccio (Sergio Bustric),Dora (Nicoletta Brasch),Giosué (Giorgio Cantarin) Lengte film: 114 minuten Objectieve beschrijving: Het verhaal: De hoofdrolspeler is Robert Benigni.Hij speelt Guido, een Joods-Italiaanse man dat de vrouw van zijn dromen vanaf het moment dat hij haar ontmoet `Prinses' noemt. De eerste helft van de ongeveer twee uur durende film is gewijd aan de pogingen van Guido om deze Dora te strikken. Het toppunt van dit deel is
een gebeurtenis waarin Guido, Dora kaapt tijdens het feest ter gelegenheid van haarverloving met een fascistisch bureaucraat. Het eerste uur kijken we naar een wereld zonder kwaad, een

sprookjesachtige wereld waarin alles op zijn pootjes terechtkomt. Op een dag bezoekt Guido de school waar Dora als onderwijzeres werkzaam is en geeft zich uit voor inspecteur. Dora is gecharmeerd, maar de leiding van de school verwacht dat de `inspecteur' de leerlingen trakteert op de aangekondigde lezing over de klasse van het Italiaanse ras. Guido praat wat over zijn oren en navel, waarbij hij de gelegenheid heeft zich bijna helemaal uit te kleden. Als de echte inspecteur opduikt, een vieze dikke man, vlucht Guido in zijn ondergoed het raam uit. De inspecteur is een schurk uit kinderfilms en Guido een clown voor kinderen. In wat volgt worden deze decors vervangen door die van het kamp waar onze familie - Dora en Guido hebben inmiddels een zoontje - terechtkomt. Het is de bedoeling te laten zien dat ook hier, onder de meest barre omstandigheden, Guido's naïviteit de aangewezen houding is. Het leven is mooi en Guido vertelt Giosué, zijn zoontje, dat het in het kamp om een spel gaat. Als hij het spel goed speelt, wint hij een tank. Guido slaagt erin zijn zoon levend door de hel te loodsen, maar de kosten zijn aanzienlijk. Ze zagen er als Italianen van die tijd uit. Ze droegen ook kleding van die tijd. Ze speelden goed en Guido vooral humoristisch. Eerst waren ze in een klein stadje en later in een concentratiekamp. In het concentratiekamp was het vies en ze zaten in hele oude hokken (barakken). Het was italiaanse muziek uit de tijd van de tweede wereld oorlog. De muziek paste goed bij de film. Het speelde goed op de film in en de film goed op de muziek. De camera werd vaak in kikkerperspectief gebruikt. Soms waren de shot’s kort en soms ook weer veel langer. De bedoeling van de film is amuseren, omdat er veel humor in voor kwam. Een laten inzien dat het leven zelfs onder die omstandigheden ook mooi kan zijn. Ik kon wel een thema ontdekken, namelijk de tweede oorlog en opgesloten zitten in een concentratiekamp. De maker wil met deze film zeggen ,dat je het leven van de goede kant moet en hoort te benaderen. Ik vond dit een goede film, omdat de kwaliteit van het verhaal hoog was. Het meeste vond ik deze film toch nog humoristisch, omdat er veel humor in zat, door de persoon van Guido. Er werd goed gefilmd. Maar vooral werd er goed gespeeld, zelfs de kleine jongen speelde als iemand van 30 jaar. Ik vond deze film mooi, ik had niet verwacht dat we met CKV zo’n film gingen zien. Ik zou deze film zeker een ander willen aanraden, alleen al om de oorlog eens van uit een andere hoek te bekijken. Deze kijkervaring was nieuw voor me. Ik had nog nooit een film over deze oorlog gezien die van uit deze hoek bekeken werd (humoristische kant). Ik vind dat ik er wel wat bij heb geleerd. Namelijk, dat deze oorlog soms ook wel eens leuke kanten heeft gehad. Recensie: Clown Benigni met dappere boodschap
La vita è bella. Van Roberto Benigni. Met Robert Benigni, Nicoletta Braschi, Giorgio Cantarini en Horst Buchholz. La vita è bella roept herinneringen op aan het Italiaanse neo-realisme van Vittorio De Sica's Ladri di bicicletti en Frank Capra's It's a Wonderful life. Regisseur Roberto Benigni manoeuvreert behendig langs alle valkuilen die opdoemen wanneer een komedie deels in een concentratiekamp afspeelt. De timing van het Italiaanse equivalent van Freek de Jonge - vooral bekend als acteur in Down by Law en Night on Earth van Jim Jarmusch - is onnavolgbaar. Daardoor blijft Benigni's humor overeind, zelfs in de kale barakken van het kamp. Toscane 1939. De levensgenieters Guido (een rol van Benigni zelf) en Ferruccio (Sergio Bustric) rijden het geluk tegemoet. Bovenop een berg verliezen ze de macht over het stuur, beneden komen ze terecht in een fascistische parade. Het volk ziet Guido's wilde gezwaai om de weg vrij te maken aan voor een groet en antwoordt in stijl. Het is de aanzet tot een lange reeks grappen en grollen die tot halverwege de film aanhoudt. Sommige zijn flauw, andere erg flauw. Maar in het tweede deel van de film valt alles op zijn plek. Guido wordt verliefd op de onderwijzeres Dora (Nicoletta Braschi, in het dagelijkse leven ook Benigni's partner). Hij verovert haar op een brallerige fascistenleider, ze trouwen en krijgen een zoon: Giosué. Het leven lijkt mooi. Maar er verschijnen donkere wolken boven het paradijs, hoezeer Guido ook zijn best blijft doen het opkomend fascisme en antisemitisme te negeren. Na drie kwartier volgt een prachtige overgangsscène. Guido en Dora lopen de kas achter het huis binnen. Wanneer ze weer naar buiten komen is het vijf jaar later. Alles is anders. Guido en Giosué worden op de trein gezet en gedeporteerd naar een concentratiekamp. Dora sluit zich vrijwillig bij hen aan. Vanaf dat moment heeft Guido maar één doel: zijn geliefden beschermen tegen het kwaad. Hij maakt Giosué wijs dat de oorlog een groot spel is. Wie het eerst duizend punten heeft is de winnaar; de hoofdprijs is een tank. Die schreeuwende Duitse bewakers zijn niet echt gemeen. Ze doen het ook alleen maar voor de punten. Het tweede deel van de film verschilt compleet van toon met de slapstick-opening. Het is dreigend, aangrijpend en meeslepend. Guido wringt zich in de vreemdste bochten om zijn zoon te redden. De regels van het spel veranderen per dag, maar Giosué houdt zich gedeisd en klaagt niet over de honger. Als de geallieerden het kamp innemen, krijgt hij zijn tank, maar het verlies dat Giosué heeft moeten nemen is groot. La vita è bella is omstreden, en veel geprezen. De film werd bekroond op het filmfestival van Cannes (met de speciale juryprijs, Benigni werd genomineerd als beste acteur), in Jeruzalem en in Italië werd Benigni - die niet joods is - benoemd tot erelid van de joodse gemeenschap. Het is terechte waardering voor de clown met een boodschap. La vita è bella is dapper, eerlijk en ontroerend. De film laat zien dat oorlog pijn doet, dat er niks leuks is aan de holocaust, maar dat het leven desondanks mooi kan zijn. Benigni's volgende film is overigens Astérix en Obélix. Hij speelt de kleine dappere Galliër die weerstand bleef bieden tegen de Romeinen. Gerard Depardieu is Obelix. Volgens sommigen is dat ook een vorm van heiligschennis.