Antigone

Bezocht: Antigone
Uitgevoerd door: De Wetten van Kepler
Antigone is een meisje wat woont bij haar oom Kreoon in Thebe. Hij verbiedt haar haar vermoorde broer Polyneikes te begraven, omdat hij een verrader van de stad was. Maar Antigone wil hem persé de laatste eer bewijzen. Hiermee is haar oom verplicht haar de doodstraf op te leggen. Hij probeert nog met haar te onderhandelen, maar Antigone blijft voor 100% achter haar daad staan, en daarmee tekent zij haar eigen doodvonnis. Hetgeen wat mij het meest opviel tijdens de voorstelling was de eenvoud die ze gebruikten. Er waren vrijwel geen rekwisieten, alleen maar een stoel. Het decor had ook geen onnodige poespas, het waren 9 vierkante, witte zuilen. Het licht en de muziek waren eenvoudig, doch zeer goed gebruikt om verschillende stemmingen weer te geven. Door die eenvoud van het decor, het licht en de muziek werd je aandacht goed gericht op het spel, en werd je daar ook niet van afgeleid. De kleding was vrij modern, ik denk dat het ongeveer jaren 70 was. Waarom ze juist die stijl van kleding hebben genomen weet ik niet. Mij viel dus op dat het toneelstuk heel puur was, geen toeters en bellen, gewoon toneelspelen. De ‘dans’ die Antigone deed toen ze Polyneikes ging begraven heeft op mij het meeste indruk gemaakt. Het leek echt een soort Afrikaanse rituele begrafenis dans, waarin de aspecten van het iemand begraven duidelijk naar voren kwamen. Ook de gezichtsuitdrukking die Antigone toen had bezorgde mij kippenvel. Ze keek heel vastberaden en zelfverzekerd en in combinatie met het dansen was dat erg mooi. De gemene oom Kreoon riep het meeste weerzin bij mij op. Ook al zegt iedereen dat Polyneikes toch wel begraven mag worden, hij houdt vast aan zijn eigen standpunt en kan niet toegeven dat hij misschien toch wel fout was. Ook de manier waarop hij zijn zoon behandelt (als een soort slaaf die alles moet doen wat hij zegt) vind ik niet erg rechtvaardig. De belangrijkste personages in dit stuk waren Antigone en Kreoon. Zij kunnen absoluut niet met elkaar opschieten. Kreoon heeft het liefste iemand die naar hem luistert en hem gehoorzaamd, terwijl Antigone absoluut niet wil luisteren, en overal haar eigen zin doordrijft. Maar Antigone is wel de schoondochter van Kreoon, dus écht gemeen kan hij tegen haar niet zijn. Tijdens het kijken heb ik me zowel met Kreoon geïdentificeerd als met Antigone. Het overal tegenin gaan van Antigone past wel bij mij, maar het altijd zijn zin doordrijven van Kreoon ook wel. Ook de ‘overal de humor van inzien’- instelling van de soldaat deed me wel een beetje aan mezelf denken. Antigone gaat over de weg naar volwassen worden, vastberadenheid, het leven onder een leider waar je het niet mee eens bent, volhouden en vriendschap. Mijn oordeel over: Het spel: Het spel vond ik zeer sterk, niet te moeilijk en met verrassend veel humor voor een tragedie. Het meisje wat Antigone speelde vond ik een perfect persoon hiervoor, ze had van zichzelf al een lief gezicht met een brutale ondertoon, en dat was precies hoe Antigone in dit stuk naar voren kwam. Één minpuntje vond ik wel dat ik pas zo ongeveer op de helft doorhad dat ‘die ene man die steeds op de hoek van het toneel stond’ de ziener Theresias was. Zijn karakter en zijn rol in dit hele verhaal vond ik niet echt zo goed naar voren komen. Haimoon, de zoon van Kreoon, vond ik ook goed gekozen. De acteur had van zichzelf al een beetje een ‘bang’ gezicht, en hij kon dit dus lekker uitbuiten tijdens het spelen. De soldaat was helemaal geweldig, echt zo’n schoffie waarvan je zou kunnen zeggen dat hij inderdaad in een vorig leven een soldaat zou kunnen zijn geweest. Kreoon had wat mij betreft wel iets bozer mogen lijken, de man die Kreoon speelde leek me hartstikke aardig, ook al deed hij heel boos op het toneel. Hij had niet de uitstraling voor een gemeen iemand. De zus van Antigone (ben de naam even kwijt) werd ook leuk gespeeld, haar ‘ik wil wel maar ik ben niet zo gek om het te doen’ mening kwam duidelijk naar voren, evenals haar ‘grote zus’ rol. Zij probeerde Antigone echt te beschermen tegen Kreoon zoals een echte zus dat doet. Het decor en de kostuums: Lekker eenvoudig, niet te moeilijk. Dat was in dit geval naar mijn mening een goede keus, het leidde niet af van het goede spel. De visie van de regisseur: Die vond ik zeer verrassend! Zo’n oud stuk in zo’n moderne versie, vond ik toch erg goed gedaan. En dat hij het stuk belichte vanuit veel verschillende personages vond ik best knap, je weet in ieder geval (of je denkt het te weten) precies wat alle spelers denken, omdat dat zo duidelijk te zien was, omdat elk personage aandacht kreeg. De muziek: Die vond ik niet echt bijzonder, het was niet echt van die geweldige kippenvel muziek. Het werd vaak ook gewoon gespeeld door iemand ‘live’ aan een keyboard. Er werden ook bestaande liedjes gebruikt, en dat was dan wel weer grappig. Jaren 70 disco muziek in een oude Griekse tragedie is toch wel heel verrassend. Ik vond het dus een erg leuk toneelstuk, en heb veel plezier beleefd aan het kijken ernaar. Mijn mening over toneelstukken van wat kleinere genootschappen is wel wat veranderd en misschien ga ik eens wat vaker kijken wat er allemaal te doen is in de Plaza.