Pesten

Pesten Wat een stank! Moeten we dit echt één uur volhouden? Een uur luisteren naar die afschuwelijke stem. Als er dan nog iets interessants uit zou komen… maar dat is dus ook niet het geval. We moeten dus zelf wat leven brengen in de klas. Wat zouden we vandaag doen? Krijtjes naar haar hoofd smijten of gewoon wat door de klas wandelen? Nee, vandaag hebben we voor de les het bord ingewreven met zeep, alle krijtjes uit het raam gegooid en haar geodriehoek verstopt. Zalig! Moet je dat woedende gezicht eens zien. “Wie heeft er de krijtjes weggenomen?” Stilte. Kunnen wij er soms iets aan doen dat ze haar stomme krijtjes niet vindt. Boos loopt ze de klas uit en komt enkele minuten later met een triomfantelijke glimlach en met een nieuw doosje krijtjes de klas terug binnen. De les gaat door. Maar … wat is er met het bord aan de hand? Niemand heeft iets gezien, het zal de vorige klas wel geweest zijn. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Nog een half uur. Lies steekt har vinger op: “Mevrouw zou u morgen niet beter een broek aantrekken?” Gelach. Celine: “Zijn haar benen niet goed genoeg geschoren misschien?” Geen reactie van achter het bureau. Het geroep gaat gewoon door. Na vijf minuten kijkt ze op net alsof ze nu pas tot het besef komt van wat er gaande is. Ze staat op, slaat haar mappen dicht, kijkt ons aan en kwaakt: “Wat voor een mentaliteit is dat in een wiskunderichting”. De bel. Iedereen stormt de klas uit. We moeten dringend zorgen dat ze ontslag neemt want dit houden we geen jaar vol!