Magie

Het vreemde huis. “ Maar ik wil niet verhuizen!” had Dinand nog boos geschreeuwd maar zijn ouders wilden niet luisteren. Hun besluit stond vast. Ze zouden volgende week al verhuizen naar Napanee. Zijn vader had namelijk een goedbetaalde job aangeboden gekregen en omdat het uitgesloten was om iedere dag van Montreal naar Napanee te pendelen was de keuze snel gemaakt. “ Wat moeten wij daar in zo’n boerendorp gaan zoeken! Het is waarschijnlijk 10x kleiner dan Montreal!” vloog Dinand uit tegen zijn ouders. “Het zal beter zijn voor ons alledrie”, probeerde zijn moeder hem te kalmeren. “Voor je vader is dit een unieke kans, hij zal een hoger loon krijgen en we zullen in een groter, modern huis wonen”, ging zijn moeder verder. “Maar ik wil helemaal geen groter huis! Ik wil hier blijven! Bij mijn vrienden. Moet ik dit dan allemaal achterlaten?” probeerde Dinand nog, maar het mocht niet zijn. Zijn ouders hielden het been stijf. En hier zat hij nu, helemaal alleen thuis in een kast van een villa in dat verlaten gat, Napanee. Zijn ouders allebei het huis uit, vader naar zijn werk, moeder op zakenreis. Hij verveelde zich steendood. Misschien kon hij nog eens Melissa bellen. Hij had haar vorige week ontmoet toen hij het park verkende. Ze was hem onmiddellijk opgevallen. Daar helemaal in het park op een bank. Het was al tamelijk donker geweest. Ze droeg een felgele broek, een rode sweater en babyblauwe schoenen. Melissa had lang, zwart haar dat los hing en een mysterieuze blik in haar ogen. Van een kleurrijke verschijning gesproken. Op één of andere manier voelde hij zich tot haar aangetrokken. Dinand herinnerde zich niet meer hoe maar plotseling zat hij naast haar op de bank en begon een gesprek met haar. Hij had haar meteen tof gevonden. Toen Melissa hoorde dat hij nieuw was in Napanee, had ze enthousiast haar telefoonnummer gegeven voor het geval hij eens zin had het dorp te verkennen. Hoe lang ze daar precies gezeten hadden, kon hij zich niet meer herinneren maar het was zeker meer dan een uur en hij voelde dat hij daar nog uren met haar kon zitten kletsen. Dinand ontwaakte uit zijn gedachten. Waar heb ik haar nummer nu weer gelaten, vroeg hij zich af. Hij ging naar z’n kamer en vond het stukje papier in zijn jaszak. Even later stond hij met een bonzend hart met de hoorn in zijn handen. “Hallo, met Melissa”, klonk het aan de andere kant van de lijn. “Melissa, met Dinand, Eu…Ik vroeg me af of we eens zouden kunnen afspreken.” “Leuk! Dan kan ik je meteen ook een rondleiding in het dorp geven”, lachte ze. “Morgenavond in het park , goed?” “ Oké”, antwoordde Dinand. “Tot morgen dan”, zei Melissa. “ Dag!” Er liep een rilling over Dinands rug. Morgen was het 31 oktober. Halloween…. Het was een kille donderdagavond. “Lap, dat ontbrak er nog aan: regen!” dacht Melissa bij zichzelf. “Hoi!” riep Melissa toen ze Dinand zag. “Hm…Slecht ziet hij er niet uit”, grapte ze in gedachten. Ze had moeite om haar tanden niet in zijn nek te zetten want hoe kon ze aan dat warme bloed dat in zijn aderen stroomde weerstaan, ze had de hele dag nog niets gegeten! Maar ze moest wel want ze vond hem aardig. Ze had hem alle leuke plaatsjes van het park getoond en toen ze uit het park kwamen, liepen ze langs een groot, angstaanjagend huis. Het had waarschijnlijk wel 3 verdiepingen. De tuin was helemaal verwilderd en hier en daar zag je vleermuizen boven het huis cirkelen. Er stond een hoog zwart hek , overgroeid met klimop, voor het huis. In het donker zag het er allemaal erg griezelig uit. “Wie woont hier?” vroeg Dinand aan Melissa. “Ik krijg er al kippenvel van door er gewoon naar te kijken! Zo’n akelig huis.” “Het staat al jaren leeg. Vroeger woonde er een barones maar sinds haar dood staat het er maar verwilderd bij”, antwoordde Melissa. “Kijk daar!” riep Dinand opeens. “Er brandt licht!” Nu zag Melissa het ook. Er kwam een zwakke schijn vanuit het zolderraam, waarschijnlijk van een kaars of zo. “Je zei toch dat er niemand woonde”, zei Dinand. “Ja, dat is ook zo”, sprak Melissa. “Hier moet ik het fijne van weten. Ga je mee, ik ga een kijkje nemen.” “ Nee!” riep Melissa angstig. “Niet doen! Alsjeblieft. Kom terug, we zouden beter gewoon verder wandelen.” Maar Dinand was al weg, het huis in. Melissa holde hem achterna terwijl ze een plan bedacht hoe ze hem kon tegenhouden. Haar ouders en de heksen zouden woest zijn als ze zagen dat ze een sterveling meenam naar ‘de opening’. “Wie gaat er eerst binnen?”fluisterde Dinand. Ze stonden ondertussen al boven aan een trap in het huis en voor hen was er een deur. Melissa deed de deur voorzichtig open. Plotseling riep er een stem: “Wie we daar hebben, Melissa! Ik had je niet zo vroeg verwacht. Ah, en wie heb je daar mee? Oh, dat is lief. Je hebt al voor eten gezorgd. Kijk jongens, Melissa heeft ons avondeten bij!” “Maar…”, probeerde Melissa ertussen te krijgen maar ze ratelden maar aan één stuk verder. “Oef, nu hoeven we gelukkig die troep van de heksen niet op te eten”, zie Melissa’s broer. “Heb je al eens gezien wat die allemaal eten. Jakkes, ik mag er niet aan denken dat ik dat zou moeten naar binnenwerken. Merci, zus. Kom, we gaan hem hiernaast opsluiten.” Melissa dacht wanhopig na: “Wat kan ik doen? Ze gaan hem leegzuigen! Dat kan niet! Dat mag niet!” Ze fluisterde nog vlug in Dinands oor voor haar broer Dieter hem vastgreep: “Sorry, maar ik bedenk wel iets.” Melissa stond er verslagen bij. Ze zag nog hoe Dinand opgesloten werd. “Beste medeheksen en vampiers”, begon de leider zijn toespraak. “Vandaag zijn we hier samen gekomen om onze meester uit zijn wereld te bevrijden zodat hij over deze wereld kan heersen. Iedere mens zal slaaf zijn van onze meester! Wij zullen zijn dienaren zijn. De planeet zal volledig in handen zijn van hem.”Melissa vond het idee maar niets. Ze had nu andere dingen aan haar hoofd. Hoe kon ze Dinand bevrijden ze had echt geen idee. “Laten we ons nu begeven naar de kamer waar ‘het’ zal gebeuren.” Zo eindigde de leider zijn toespraak en er klonk een luid applaus. Iedereen stond recht en maakte aanstalten om volgens leeftijd de zaal te verlaten naar ‘de kamer’… Dinand had 1001 vragen. Wie zijn ze? Wat zijn ze? Is dit Melissa’s familie? Wat heeft ze te verbergen? En wat bedoelen ze met ‘avondeten’? Hij begreep er niets van. Plotseling viel zijn oog op het grote pentagram dat midden in de kamer op de vloer was getekend. Of nee, het was een pentakel want er was een cirkel rond het pentagram. In alle 6 hoeken van het pentagram was een cirkel geschilderd met…bloed! Daarnaast lag telkens een kegel. Dinand vroeg zich af of het de bedoeling was dat de kegels in die cirkels stonden. Hij probeerde dit dan ook uit. Plotseling kwam een felle lichtbundel uit de pentakel opgestegen. Hij voelde zich plots licht worden en hij werd in de lichtbundel meegezogen. Angstig probeerde hij zich nog aan iets vast te klampen maar het was te laat, hij werd meegezogen in een groot gapend gat. Toen verdween de lichtbundel zo snel als hij gekomen was en het leek of er niets gebeurd was. Melissa kwam als eerste ‘de kamer’ binnen want ze was de jongste, gevolgd door de heksen. Haar oog viel onmiddellijk op de kegels die op hun plaats stonden in de pentakel. “Nee!”dacht ze, “Dit kan niet waar zijn! Dinand! Ze had meteen door dat Dinand in een andere wereld was terechtgekomen, die van hun meester, een duistere wereld. En dan nog zonder het ritueel uit te voeren. Een sterveling kon nooit overleven in die wereld! De kans dat hij terug zou komen was heel klein en dat was allemaal haar schuld. Maar plotseling besefte Melissa dat als het ritueel niet was uitgevoerd, …dan was de meester ook nog niet gewekt! “Hij heeft dus nog een kans!” juichte ze in zichzelf. Maar alleen kan hij daar niet wegraken. Ik moet hem helpen. Zo vlug als ze kon rende ze naar het pentakel, hief één van de kegels op en zette hem terug op zijn plaats. Opnieuw ontstond er een felle lichtbundel en Melissa werd meegezogen in het donkere gapende gat. Ze zag dat de heksen krijsten en haar toesnelden om haar tegen te houden, maar ze was al verdwenen samen met de lichtbundel. “Melissa?” vroeg Dinand. Voorzichtig opende ze haar ogen. Ze zag hoe Dinand over haar gebogen stond. Ze keek rond zicht en overal hing en soort donkere mist. Ze hoorde van alle kanten stemmen komen. Melissa huiverde. “ We moeten hier zo vlug mogelijk weg”, zei ze tegen Dinand. “ Ja, maar hoe?” vroeg Dinand. “ De heksen zullen de poort waarschijnlijk wel openen…” Ze had de woorden nog maar net uitgesproken of ze zagen achter hen een opening verschijnen. Melissa greep Dinand bij de hand en riep: “Kom, vlug!” , terwijl ze naar de opening rende. Ze sprongen tegelijk en het volgende moment lagen ze op de vloer, midden in het pentakel. Alle blikken in de kamer waren op hen gericht. “Melissa, wat heeft dit te betekenen?” vroeg haar vader dreigend. “ Weet je wel hoe gevaarlijk het daarbinnen is? Ik geloof niet dat je dat allemaal gedaan hebt gewoon voor ons eten te redden.” “Ik wil niet dat jullie hem opeten!n Hij is een vriend van mij, paps!” “ Ben je helemaal gek geworden?”, schreeuwde haar broer. “ Je bent nog al altijd een vampier , hé! Vergeet dat niet! “ Dat kan mij niet schelen, ik eet geen vrienden op” , antwoordde Melissa. “ Zwijg!” riep Melissa’s vader. “ Als dat jouw mening is dan respecteer ik die ook, maar dan mag je in dit huis geen voet meer binnen zetten.” “ Oké , zei Melissa, dan ga ik wel bij oma wonen” “ Oké , zei Melissa, dan ga ik wel bij oma wonen” “ Oké , zei Melissa, dan ga ik wel bij oma wonen” “ Oké , zei Melissa, dan ga ik wel bij oma wonen” “ Oké , zei Melissa, dan ga ik wel bij oma wonen” “ Oké ,”zei Melissa, “ dan ga ik wel bij oma wonen.” “ Maak nu maar dat je als de bliksem weg bent voor wij hem oppeuzelen.” Melissa en Dinand liepen zo vlug ze konden het huis uit en Melissa was dolgelukkig dat Dinand nog leefde...