Algemene gegevens
Titel: Wie is er bang voor Virginia Woolf?
Schrijver: Edward Albee
Naam artiesten: Will van Kralingen, Edwin de Vries, Tjitske Reidinga en Tjebbo Gerritsma
Naam regisseur: Lodewijk de Boer
Hoofdrolspelers: Will van Kralingen, Edwin de Vries, Tjitske Reidinga en Tjebbo Gerritsma
Waar: De voorveghter in Hardenberg op 6 februari
Plot
'Wie is er bang voor Virginia Woolf?' is een uniek en uitdagend stuk dat schrijver Edward Albee in 1962 in één klap wereldberoemd maakte. George, 46, hoofddocent geschiedenis en zijn vrouw Martha, 52, hebben het idealistische en pas getrouwde stel Nick en Honey na een feestje uitgenodigd om thuis nog een laatste borrel te drinken. Het resultaat: een nacht vol ruzie, frustratie, verwijten, verraad en onthullingen. De gasten worden langzamerhand in een echtelijke oorlog betrokken. Er wordt onnavolgbaar veel gedronken, verbaal gemarteld en de laatste illusies worden genadeloos om zeep gebracht. Alles wordt ingezet om de pijnlijke realiteit niet onder ogen te hoeven zien. George en Martha vormen misschien wel het meest bekende koppel uit het moderne theater. Ze staan symbool voor de Amerikaanse cultuur en de mislukking van de American Dream. Met hun lachwekkende en tegelijkertijd pijnlijke en wrede woordenstrijd vraagt Albee aandacht voor de nietszeggendheid van de moderne tijd. In de uitvoering van regisseur Lodewijk de Boer en met Edwin de Vries en Will van Kralingen in de hoofdrollen, zal niemand dit overweldigende stuk kunnen weerstaan.
Er is maar een probleem in dit verhaal.
Het toneelbeeld
In de Voorveghter, de Wavinzaal. Het publiek zit recht voor het podium in rijen stoelen die oplopen naar mate je verder naar achteren loopt.
Het heeft geen speciaal effect naar mijn weten, wel wordt alle aandacht zo op het toneel gevestigd.
Het decor moest een chique klassieke woonkamer voorstellen, ook het licht, de attributen hoorden bij een woonkamer van goed behuisde mensen.
Muziek en geluidseffecten
Er kwamen nauwelijks muziek en geluidseffecten aan te pas, af en toe een deurbelletje die we in het publiek konden horen. De voorstelling bestaat alleen uit toneelspel, maar er wordt in de woonkamer van deze mensen af en toe wel een muziekje opgezet. Maar deze geluidseffecten zijn absoluut niet overheersend.
Personages
George, geschiedenisdocent aan de universiteit, 52 jaar.
Martha, zijn vrouw, 58 jaar, vals en gedraagt zich als een slet.
Nick, nieuwe biologiedocent aan de universiteit, begin 30 is erg saai en erg bescheiden, weinig initiatiefnemend.
Honey, zijn vrouw, rond de 30, slank( komt duidelijk naar voren), heeft veel problemen gehad in haar jeugd en is wat onzeker.
Ik kon in het toneelstuk het beste meeleven met George, zijn vrouw neemt hem vaak in de maling.
Misschien is hij daardoor wel een beetje zielig en leef ik daardoor wat met hem mee.
De personages in dit stuk hebben een bepaald status, beide mannen zijn professor, maar verder zijn ze vrij gewoon.
Thematiek en interpretatie
Het kinderloze huwelijk van George en Martha is louter gebaseerd op 'buitenkant'. Zij zijn in geen enkel opzicht wezenlijk met elkaar verbonden en in feite volstrekt eenzaam. Het doodsbericht van de verzonnen zoon, het enige wat hen verbindt, aan het eind van het 3e bedrijf is de nekslag voor het laatste restje illusie waarop het huwelijk dreef. Pas nadat de leugen, de hypokrisie en het zelfbedrog volledig zijn uitgebannen, is er (een kleine) kans om iets nieuws op te bouwen.
Het thema stamt duidelijk af van vroeger en is tegenwoordig wat minder representatief, dus staat het ook wat verder van me af.
Boeiende werking
Het meest boeide me hoe de George en Martha met elkaar omgingen, uitschelden en ‘zwart maken’. Vervolgens maakten ze alles weer goed. Ook hadden de twee echtparen de neiging om te wisselen van partner. De goede acteurs in het toneelstuk zorgen voor de boeiende werking, ze spelen met veel passie en uitdrukking. Minder boeiend vond ik waarover de twee professoren zo af en toe over praten: over moeilijke biologische onderwerpen.
Structuur
In het hele toneelstuk is er geen wisseling van tijd en ook de plaats (decor) blijft tijdens de gehele voorstelling hetzelfde.
Recensie
Er kwamen maar weinig theatrale middelen naar voren in het toneelstuk, het was vrij sober.
Maar de voorstelling was wel erg boeiend, de tijd vloog voorbij, hoewel de voorstelling relatief wel lang duurde. Als ik de voorstelling zou moeten aanbevelen zou ik zeggen dat de tijd voor bij vloog tijdens het kijken naar de voorstelling.
(Eventueel: recensie)
Bij huiskamertoneel ruik je de spelers
Van onze verslaggever
JAN VRIEND
HOORN - Stoelen aan de kant, de tafel in de hoek. Vanavond is de huiskamer even theater. Beroepsacteurs als Frederik de Groot en Karla Wildschut spelen de toneelklassieker Who's afraid of Virginia Woolf bij particulieren thuis. Je eigen bankstel wordt decor, het is je eigen kamerdeur die je bij de ruzies hoort dichtslaan. De uitgenodigde buren nemen hun eigen stoelen mee. En vergeet vooral die ene thuisblijvende buurvrouw niet te waarschuwen, want in het stuk gaan de spelers flink tegen elkaar tekeer.
Gewoon een ruime huiskamer. De stoelen staan in een grote kring tegen de muren. Iedereen zit vooraan, zonder de angst om als bij Youp van 't Hek tot pispaal te worden gebombardeerd. Het speelvlak is in het midden rond de bank. Wie op tijd was, had gehoord dat die bank 'erbij hoort'. Maar dat weet die meneer die wat later binnenkomt niet. Op zoek naar een plekje vooraan begint hij ijverig de kranten uit de kussens op te ruimen en zet hij het bijzettafeltje opzij. Gniffelend pakken de vroegkomers dit onverwachte voorprogrammaatje mee. Inclusief het ingrijpen door de gastvrouw, die de laatkomer en zijn gevolg tactisch naar de tuinbank in de erker dirigeert.
'Who's afraid of Virginia Woolf' van Edward Albee is van oorsprong een Amerikaans stuk over een echtpaar dat een ander stel op bezoek krijgt. Onder invloed van drank ontstaat een vlijmscherpe openhartigheid die het verstikkende en krampachtige van de twee huwelijken pijnlijk blootlegt. In bikkelharde dialogen die vaak komische trekjes krijgen, ontleden de karakters elkaars zielen. Daarbij komt zoveel schijnheiligheid en intimiteit naar boven dat je als toeschouwer graag wat afstand zou nemen. Maar bij deze thuisvoorstelling is er geen ontkomen aan: elk woord, elk gebaar zit bij je op schoot. Je kunt de spelers ruiken. Op hun horloges kijken. En dan zien dat die perfect geregisseerd op de toneeltijd staan.
Iedereen eerste rang bij prive-voorstelling 'Who's afraid of Virginia Woolf'
De vier rollen worden gespeel door Frederik de Groot (bekend van de televisieseries De Fabriek en Unit 13), Karla Wildschut (uit onder meer Vrouwenvleugel), Edward Koldewijn (Onderweg naar Morgen, De Rode Draad, Peter Pan) en Sacha Wamsteker (genoot haar toneelopleiding in Los Angeles). Hoewel de steeds wisselende locaties voortdurend vragen om improvisatie (waar zit in dit huis ook weer het knopje van het licht?), blijven de acteurs rotsvast aan hun karakters gekleefd. Hun concentratie is zo voelbaar dat die op het publiek overslaat. Omdat we met een klein clubje bij elkaar zitten, krijgt iedere lach en iedere stilte een extra dimensie. Wordt alles net iets indringender. Zelfs het staande slotapplaus.
De intensiteit van een huiskamervoorstelling brengt met zich mee dat de spelers na afloop hun kleedkamer - meestal een voor de gelegenheid opgeruimde slaapkamer - verlaten om 'op de speelvloer' met hun toehoorders na te praten. "Vooral omdat we dan bijna twee uur lang op de huid van het publiek hebben gezeten zijn we benieuwd naar hun reacties", zegt de Hoornse acteur Frederik de Groot. "Bij dit soort voorstellingen is het toch iedere keer weer anders. Het vergt een kleinere manier van acteren. Meer precisie in de gebaren en de timing, bijvoorbeeld. En omdat het publiek de kleinste details ziet, moeten we heel nadrukkelijk met onze ogen spelen"
Borrel na
Voor de televisieacteurs biedt de huiskamervoorstelling de kans bij uitstek om het contact met het publiek te houden. Nu eens niet de camera op de eerste rij, maar mensen van vlees en bloed. "Ook kunnen we met een repertoirestuk als dit onze professionaliteit onderstrepen", zegt De Groot. De spelers brengen hun stuk meestal in huiskamers van cultuurminnaars die deze liefhebberij bij vrienden onder de aandacht willen brengen. Want het staat natuurlijk best goed, om bekende gezichten van de televisie in je eigen huiskamer te zien spelen en met ze na te praten.
Gek, maar voor het publiek is zo'n borrel-na even wennen. Oog-in-oog staan met de mensen die je net nog zo geladen in hun rol aan het werk hebt gezien, heeft iets confronterends. Zeker als ze nog vragen hoe je het vond, ook. De theaterbetovering is pas echt voorbij als je met je glas gewoon op die bank komt te zitten waar zich net nog die heftige toneelvrijpartij afspeelde. Diezelfde bank, waarin de gastheer morgen gewoon weer zijn krantje zit te lezen.
Titel: Wie is er bang voor Virginia Woolf?
Schrijver: Edward Albee
Naam artiesten: Will van Kralingen, Edwin de Vries, Tjitske Reidinga en Tjebbo Gerritsma
Naam regisseur: Lodewijk de Boer
Hoofdrolspelers: Will van Kralingen, Edwin de Vries, Tjitske Reidinga en Tjebbo Gerritsma
Waar: De voorveghter in Hardenberg op 6 februari
Plot
'Wie is er bang voor Virginia Woolf?' is een uniek en uitdagend stuk dat schrijver Edward Albee in 1962 in één klap wereldberoemd maakte. George, 46, hoofddocent geschiedenis en zijn vrouw Martha, 52, hebben het idealistische en pas getrouwde stel Nick en Honey na een feestje uitgenodigd om thuis nog een laatste borrel te drinken. Het resultaat: een nacht vol ruzie, frustratie, verwijten, verraad en onthullingen. De gasten worden langzamerhand in een echtelijke oorlog betrokken. Er wordt onnavolgbaar veel gedronken, verbaal gemarteld en de laatste illusies worden genadeloos om zeep gebracht. Alles wordt ingezet om de pijnlijke realiteit niet onder ogen te hoeven zien. George en Martha vormen misschien wel het meest bekende koppel uit het moderne theater. Ze staan symbool voor de Amerikaanse cultuur en de mislukking van de American Dream. Met hun lachwekkende en tegelijkertijd pijnlijke en wrede woordenstrijd vraagt Albee aandacht voor de nietszeggendheid van de moderne tijd. In de uitvoering van regisseur Lodewijk de Boer en met Edwin de Vries en Will van Kralingen in de hoofdrollen, zal niemand dit overweldigende stuk kunnen weerstaan.
Er is maar een probleem in dit verhaal.
In de Voorveghter, de Wavinzaal. Het publiek zit recht voor het podium in rijen stoelen die oplopen naar mate je verder naar achteren loopt.
Het heeft geen speciaal effect naar mijn weten, wel wordt alle aandacht zo op het toneel gevestigd.
Het decor moest een chique klassieke woonkamer voorstellen, ook het licht, de attributen hoorden bij een woonkamer van goed behuisde mensen.
Muziek en geluidseffecten
Er kwamen nauwelijks muziek en geluidseffecten aan te pas, af en toe een deurbelletje die we in het publiek konden horen. De voorstelling bestaat alleen uit toneelspel, maar er wordt in de woonkamer van deze mensen af en toe wel een muziekje opgezet. Maar deze geluidseffecten zijn absoluut niet overheersend.
Personages
George, geschiedenisdocent aan de universiteit, 52 jaar.
Martha, zijn vrouw, 58 jaar, vals en gedraagt zich als een slet.
Nick, nieuwe biologiedocent aan de universiteit, begin 30 is erg saai en erg bescheiden, weinig initiatiefnemend.
Honey, zijn vrouw, rond de 30, slank( komt duidelijk naar voren), heeft veel problemen gehad in haar jeugd en is wat onzeker.
Ik kon in het toneelstuk het beste meeleven met George, zijn vrouw neemt hem vaak in de maling.
Misschien is hij daardoor wel een beetje zielig en leef ik daardoor wat met hem mee.
Thematiek en interpretatie
Het kinderloze huwelijk van George en Martha is louter gebaseerd op 'buitenkant'. Zij zijn in geen enkel opzicht wezenlijk met elkaar verbonden en in feite volstrekt eenzaam. Het doodsbericht van de verzonnen zoon, het enige wat hen verbindt, aan het eind van het 3e bedrijf is de nekslag voor het laatste restje illusie waarop het huwelijk dreef. Pas nadat de leugen, de hypokrisie en het zelfbedrog volledig zijn uitgebannen, is er (een kleine) kans om iets nieuws op te bouwen.
Het thema stamt duidelijk af van vroeger en is tegenwoordig wat minder representatief, dus staat het ook wat verder van me af.
Boeiende werking
Het meest boeide me hoe de George en Martha met elkaar omgingen, uitschelden en ‘zwart maken’. Vervolgens maakten ze alles weer goed. Ook hadden de twee echtparen de neiging om te wisselen van partner. De goede acteurs in het toneelstuk zorgen voor de boeiende werking, ze spelen met veel passie en uitdrukking. Minder boeiend vond ik waarover de twee professoren zo af en toe over praten: over moeilijke biologische onderwerpen.
Structuur
In het hele toneelstuk is er geen wisseling van tijd en ook de plaats (decor) blijft tijdens de gehele voorstelling hetzelfde.
Recensie
Er kwamen maar weinig theatrale middelen naar voren in het toneelstuk, het was vrij sober.
Maar de voorstelling was wel erg boeiend, de tijd vloog voorbij, hoewel de voorstelling relatief wel lang duurde. Als ik de voorstelling zou moeten aanbevelen zou ik zeggen dat de tijd voor bij vloog tijdens het kijken naar de voorstelling.
(Eventueel: recensie)
Bij huiskamertoneel ruik je de spelers
JAN VRIEND
HOORN - Stoelen aan de kant, de tafel in de hoek. Vanavond is de huiskamer even theater. Beroepsacteurs als Frederik de Groot en Karla Wildschut spelen de toneelklassieker Who's afraid of Virginia Woolf bij particulieren thuis. Je eigen bankstel wordt decor, het is je eigen kamerdeur die je bij de ruzies hoort dichtslaan. De uitgenodigde buren nemen hun eigen stoelen mee. En vergeet vooral die ene thuisblijvende buurvrouw niet te waarschuwen, want in het stuk gaan de spelers flink tegen elkaar tekeer.
Gewoon een ruime huiskamer. De stoelen staan in een grote kring tegen de muren. Iedereen zit vooraan, zonder de angst om als bij Youp van 't Hek tot pispaal te worden gebombardeerd. Het speelvlak is in het midden rond de bank. Wie op tijd was, had gehoord dat die bank 'erbij hoort'. Maar dat weet die meneer die wat later binnenkomt niet. Op zoek naar een plekje vooraan begint hij ijverig de kranten uit de kussens op te ruimen en zet hij het bijzettafeltje opzij. Gniffelend pakken de vroegkomers dit onverwachte voorprogrammaatje mee. Inclusief het ingrijpen door de gastvrouw, die de laatkomer en zijn gevolg tactisch naar de tuinbank in de erker dirigeert.
'Who's afraid of Virginia Woolf' van Edward Albee is van oorsprong een Amerikaans stuk over een echtpaar dat een ander stel op bezoek krijgt. Onder invloed van drank ontstaat een vlijmscherpe openhartigheid die het verstikkende en krampachtige van de twee huwelijken pijnlijk blootlegt. In bikkelharde dialogen die vaak komische trekjes krijgen, ontleden de karakters elkaars zielen. Daarbij komt zoveel schijnheiligheid en intimiteit naar boven dat je als toeschouwer graag wat afstand zou nemen. Maar bij deze thuisvoorstelling is er geen ontkomen aan: elk woord, elk gebaar zit bij je op schoot. Je kunt de spelers ruiken. Op hun horloges kijken. En dan zien dat die perfect geregisseerd op de toneeltijd staan.
Iedereen eerste rang bij prive-voorstelling 'Who's afraid of Virginia Woolf'
De vier rollen worden gespeel door Frederik de Groot (bekend van de televisieseries De Fabriek en Unit 13), Karla Wildschut (uit onder meer Vrouwenvleugel), Edward Koldewijn (Onderweg naar Morgen, De Rode Draad, Peter Pan) en Sacha Wamsteker (genoot haar toneelopleiding in Los Angeles). Hoewel de steeds wisselende locaties voortdurend vragen om improvisatie (waar zit in dit huis ook weer het knopje van het licht?), blijven de acteurs rotsvast aan hun karakters gekleefd. Hun concentratie is zo voelbaar dat die op het publiek overslaat. Omdat we met een klein clubje bij elkaar zitten, krijgt iedere lach en iedere stilte een extra dimensie. Wordt alles net iets indringender. Zelfs het staande slotapplaus.
De intensiteit van een huiskamervoorstelling brengt met zich mee dat de spelers na afloop hun kleedkamer - meestal een voor de gelegenheid opgeruimde slaapkamer - verlaten om 'op de speelvloer' met hun toehoorders na te praten. "Vooral omdat we dan bijna twee uur lang op de huid van het publiek hebben gezeten zijn we benieuwd naar hun reacties", zegt de Hoornse acteur Frederik de Groot. "Bij dit soort voorstellingen is het toch iedere keer weer anders. Het vergt een kleinere manier van acteren. Meer precisie in de gebaren en de timing, bijvoorbeeld. En omdat het publiek de kleinste details ziet, moeten we heel nadrukkelijk met onze ogen spelen"
Borrel na
Gek, maar voor het publiek is zo'n borrel-na even wennen. Oog-in-oog staan met de mensen die je net nog zo geladen in hun rol aan het werk hebt gezien, heeft iets confronterends. Zeker als ze nog vragen hoe je het vond, ook. De theaterbetovering is pas echt voorbij als je met je glas gewoon op die bank komt te zitten waar zich net nog die heftige toneelvrijpartij afspeelde. Diezelfde bank, waarin de gastheer morgen gewoon weer zijn krantje zit te lezen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden