Cosmetische chirurgie

Mooier, mooi! Maar ten koste van wat? De drogist leeft er van, de supermarkt draait er ook wel bij, en de fabrikanten lachen zich kapot. Duizenden middeltjes tegen allerhande schoonheidskwaaltjes, in alle kleuren, maten en vormen maar met één overeenkomst: ze werken allemaal niet écht. Zelfs de cosmetische chirurgie, dus niet de herstellende plastische chirurgie, maar de puur op 'verbetering' van het uiterlijk gebaseerde cosmetische chirurgie, waar toch wel echt iets zichtbaar verandert, werkt meestal maar even. Liposuctie zuigt dan wel het vet weg, maar als de ex-vetzak zijn levensstijl niet aanpast verdwijnt die 'ex-' gegarandeerd weer vlug. Maar het wérkt wel, en dat is toch een enorme vooruitgang. Toch? Je lichaam is een afspiegeling van je innerlijk. Iedereen kan meteen zien of iemand gelukkig is, of juist bedroefd, gestresst of ziek. De schouders gaan hangen, de glans in de ogen verdwijnt, en het gezicht wordt kleurlozer. Of je veertig bent of negentig, aan het gezicht is te zien of je nog kwiek bent of al versleten. Maar als je veertig bent, en er al versleten uitziet, kun je tegenwoordig kiezen voor een mooie facelift. Weg rimpels, voor even in ieder geval, en met wat poeder en lippenstift zie je d'r weer als nieuw uit. Maar je wordt er niet écht nieuw van. In de ruil voor het feit dat je jezelf en anderen voor de gek houdt, verbreek je de link tussen je innerlijk en je uiterlijk. Met je lichaam als materie koopt de rijke materialist zijn mooi glad lachend masker. Van dit bepoederd en beschilderd strakgetrokken gezicht is geen innerlijk meer af te lezen, het enige wat je ziet is hoe het persoon zich voor de gek houdt met de illusie van de eeuwige jeugd. Als je nuchter nadenkt, en inziet dat het ouderdomsproces onvermijdelijk is, zal dit net zo veel invloed op je geluk hebben als het feit dat je soms ergens pijn hebt: jammer, maar het is zo. Maar als je dit proces één keer ontkent, zal dit voor altijd een graadmeter zijn voor je ongeluk. Je kunt wel altijd aspirines blijven slikken als je ook maar een tikkeltje pijn voelt, maar dan blíjf je ook slikken ook. Als je daarentegen de pijn aanvaardt, zal blijken dat die eigenlijk wel meevalt. En dan is 'pijn voelen' nuchter bekeken nog erger dan de door cosmetische chirurgie te verbergen ouderdom. 'Maar dat moet ik toch zelf weten, als ík dat toch wil. Het is míjn lichaam, míjn geld, en de risico's zijn voor míj. Zolang ik er niemand mee schaad mag ik toch doen wat ik wil?' Klopt. Natuurlijk. Ik kan niet pleiten voor het verbieden van cosmetische chirurgie, dat zou waanzin zijn. Maar één ding realiseer je je niet. Iedereen die zijn lichaam chirurgisch laat bewerken, met als doel mooier te worden, doet dat niet voor zichzelf. Mooi ben je voor anderen. Je wordt meer geaccepteerd en er wordt meer aandacht aan je geschonken al je mooier bent. Als er meer aandacht aan je wordt geschonken vanwege je schoonheid, betekent dat, dat er op een immense schaal wordt gediscrimineerd op het gebied van uiterlijk. En als je je uiterlijk door middel van cosmetische chirurgie 'verbetert' betekent dit dat je deze discriminatie aanvaardt, goedkeurt, en er aan meewerkt, waarmee je het aanmoedigt. Is dit wat je wilt? En schaad je hier eigenlijk wel niemand mee? Vervolgens is het ook de vraag of jíj dit eigenlijk wel wilt. Die borstvergroting (dus van cup B naar C) doe je niet omdat jíj het mooi vindt. Een groot gedeelte van de drang naar cosmetische chirurgie wordt aangeleerd, doordat je van jongs af aan wordt doodgegooid met perfecte gezichten en hun succesverhalen. In roddelbladen, in films, maar ook op de 'gewone' tv. Het probleem is dat het overgrote deel van die gezichten op tv kunstmatig worden bijgewerkt; door poeders, maar ook door grafische bewerking naderhand. En dat de 'story'-idealen vaak die borstvergroting al hébben. Een onevenaarbare tegenspeler dus. Maar als het zou lukken, en iedereen zo perfect zou zijn, moeten de 'helden' nog perfecter zijn. In deze spiraal van borstver-nog-groteringen ben je pas mooi als je nep bent. Maar wil je als vrouw, want dat is toch de grootste groep klanten van de cosmetische chirurg, dan zó wanhopig graag alleen maar een voor mannen perfect lustobject zijn? Is het dan zó fijn om alleen op uiterlijk beoordeeld te worden? Lijkt mij niet.