Fidel Castro

Fidel Castro Ruz zag voor het eerst het levenslicht op 27 augustus 1927. Mayarí, een klein stadje in de provincie Oriente, was ‘the place to be’. Vader, een Spaans immigrant, had uit een eerder huwelijk al twee kinderen gekregen, waarna hij er ook nog vijf kreeg bij een kokkin, Lina Ruz González, die Fidels moeder zou worden. De jonge Castro werd Christelijk opgevoed, want nadat hij van een Christelijke basisschool kwam, maakte de ook Christelijke middelbare school af. Zijn volgende station werd het grote Havana, waar hij rechten en sociale wetenschappen ging studeren. In 1947 probeerde hij samen met andere revolutionairen, de nabij gelegen Dominicaanse Republiek te bevrijden van de dictatuur. Deze opstand faalde overigens jammerlijk… Castro werd advocaat in 1950. Opvallend was, dat hij zich vooral inzette voor armere bevolkingsgroepen. Datzelfde jaar besloot Fidel lid te worden van een gereformeerde partij. Zijn plan ,om twee jaar nadat hij lid was geworden van deze partij, een zetel in het parlement te vergaren, mislukte. De reden hiervan was dat ene Generaal Batista, d.m.v. een geweldadige coup, de leiding van Cuba op zich nam. Batista verdreef de regering van premier Carlos Prio Socarras en legde Cuba een dictatuur op. Staatsgreep Vanaf het begin van de revolutie die door Batista geleid was, was de bebaarde sigarenroker die Fidel Castro Ruz heette, tegen Batista en zijn regime. Toen hij het plan beraamde een aanval te doen op een legerbasis genaamd Santiago de Cuba, werd hij opgepakt en veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf. Tijdens het proces verdedigde hij zichzelf met de beroemde woorden ‘La historía me absolverá’ (de geschiedenis zal me vrijspreken). Verder vertelde hij in zijn pleidooi wat de plannen van hem en zijn partij was. Castro zou eerder dan verwacht de kans krijgen die plannen te verwezelijken. Na twee jaar kreeg Castro amnestie. Datzelfde jaar nog, in 1955, ging Fidel naar Mexico. Een jaar later keerde Castro al terug. Samen met broer Raul, vriend en mede revolutionist Che Guevara en 79 anderen, landde de mannen aan de Cubaanse kust. Castro’s mannen hadden geen schijn van kans tegen de militairen van Generaal Batista. Slechts 14 man overleefde de landing. Castro, Che en Raul zaten daar ook bij. De mannen besloten de bergen van de Sierra Maestra in te trekken om daar een gewapende coup voor te bereiden. In Santa Clara, 1958, vond deze staatsgreep plaats. Castro, geholpen door grote aantallen bij hem aangesloten revolutionairen, verstootte Batista. Na deze grote veldslag verliet Batista Cuba, en begon er een in Cuba een lage periode onder het bewind van Fidel Castro, die ook nu nog regeert…
Communistisch bondgenoot van de USSR Op 1-1-1959 werd Cuba officiel een socialistische staat. Al snel ging Castro leiden als een dictator. Rond 1960 zei Castro in een toespraak: ’Ik ben een Marxist-Leninist en ik zal dat zijn tot de dag dat ik dood ga’. Het communistische Cuba was een feit. F. Castro onteigende alle Amerikaanse (deze werden meteen genationaliseerd) bedrijven en verdeelde grote stukken land onder de boeren. De rede dat Castro zijn Cuba communistisch hervormde was de helpende hand die de Sovjet-Unie Cuba toestak. Cuba leed al jaren onder het al jaren geldende (handels)embargo. En hoewel de Cubaanse revolutie niet geïnspireerd was naar het voorbeeld van de Unie (Castro was van origine niet eens een echte communist) en ook niet door de Unie was opgelegd, waren er zulke grote voordelen voor de USSR om een Caribisch eiland als vazalstaat te hebben, dat ze Cuba toch als bondgenoot wilde zien. Er kwamen kleine verbeteringen in de economie van Castro’s staat. Zo vond er een grote ruilhandel plaats tussen de Unie en Cuba in bijvoorbeeld suiker en olie. Ook de handel tussen de andere Oostbloklanden verbeterde. Korte tijd na de revolutie en het bondgenootschap met de USSR bezat Fidel de volgende titels: 1. Staatshoofd
2. Regeringsleider
3. Secretaris-Generaal van de (enige legale) partij, de communistische partij 4. Opperbevelhebber van de strijdkrachten
Castro was eigenlijk ook premier, maar het premierschap werd maar afgeschaft, omdat alle macht bij een en dezelfde persoon lag en ligt. De boeren waren niet erg blij met de hervormingen tot het communisme, zij hadden te weinig grond om genoeg te verbouwen. Er waren echter ook goede kanten aan het communisme e.d. Aanvankelijk leek Cuba vooruit te gaan op de machtswisseling tussen Batista en Castro. Fidel startte bijvoorbeeld een grootscheeps analfabetiserings-project (o.l.v. Che Guevara) en hij verbeterde het onderwijs en de zorgsector. Vooral de ziekenhuizen waren, ondanks het gebrek aan buitenlandse medicijnen door het embargo van de V.S., goed te noemen. De gemiddelde levensverwachting ligt op 75 jaar. De gemiddelde levensverwachting van andere ontwikkelingslanden ligt vaak rond de 60 jaar. Uireraard, was dit allemaal gartis, want zo hoort het te zijn met een echte communistische staat. Vrouwen zijn ook vooruit gegaan op de komst van Castro en het communischme. Banen die voorheen als ‘mannenbanen’ golden, zoals onderwijzer en artsen, worden nu op grote schaal door vrouwen uitgeoefend. Nu is zelfs 48 prct. van de artsen vrouwelijk. Castro beloofde in 1959 dat hij de rassendiscriminatie zou uitroeien. Daar is hij voor een groot deel ingeslaagd. Toch worden zwarte mannen nog vaak lastig gevallen door de politie en hebben Cubanen met gemengd bloed meer kans op de betere banen. Maar dat er veel voeruitgang op dit onderwerp is geboekt is zeker, hier kan nog menig land een voorbeeld aan nemen. Castro en Cuba in crisis Uiteraard waren de Verenigde Staten van Amerika niet blij met de vorderingen tussen de Sovjets en de Cubanen. Want, de Russen waren de grote tegenstanders van de Amerikanen. Daarom besloten de Amerikanen een aanval op Cuba op poten te zetten, waar ze zelf niet actief aan mee zouden doen. De CIA (Central Intelligence Agency), de Amerikaanse inlichtingendienst, zou (Cubaanse) tegenstanders van Castro bewapen en informatie verschaffen. Door foutive of onvolledige info en militaire fouten, liep de aanval uit op een mislukking. Castro vond dat natuurlijk niet erg… In oktober van 1962 bereikte de relatie tussen Cuba en de Sovjet-Unie en Amerika het dieptepunt. De Amerikanen hadden ontdekt dat er Russische (kern)raketbases stonden op Cuba. Deze middellange afstandsraketten waren in staat welke plek dan ook in Amerika te raken en te vernietigen. President Kennedy gaf opdracht elk schip dat naar Cuba ging aan te houden en te doorzoeken. Uiteraard eiste JFK ook totale vernietiging van alle raketten en hun bases op Cuba. Na een week gaf Moskou toe, en zo werd de ernstigste politieke crisis, en daarmee het kookpunt van de Koude Oorlog gesust. Onvrede Rond 1980 kreeg Fidel steeds meer kritiek over zijn gezag. In vijf maanden tijd verlieten 125.000 Cubanen het land om naar Amerika te vertrekken. Ondertussen stortte het communischme in Europa in. Gorbatsjov, president van de USSR, raadde Castro hervormingen aan. Fidel wilde hier niets van weten en gaf de media de opdracht niets over de toestand in Europa te schrijven en vertellen i.v.m. een eventuele opstand in zijn Cuba. Toen in 1990 Boris Jeltsin aan de macht kwam, kreeg Cuba het erg moeilijk. Jeltsin, werkte veel meer om een goede relatie met Washington te krijgen dan met Havana. Toen de Unie op hield te bestaan kreeg Cuba helemaal geen hulp meer, en belandde het in een van de ergste crisissen tot nu toe. Gebrek aan brandstof, geen stroom en andere mankementen zorgden ervoor dat de industrie en de kantoren stilvielen. De landbouw ging i.p.v tractoren weer ossen gebruiken en groente en fruit bedierf omdat er geen distributie kon plaatsvinden. In de periode 1992-1994 vertrokken er steeds meer Cubanen illegaal naar Amerika met motorbootjes, wegens de grote ontevredenheid. Als Castro nu iets liberaler zou worden konden de intelligente Cubanen, want die zij er echt wel, hun eigen bedrijven opstarten. Van de universiteit afgestudeerde Cubanen zouden niet naar de V.S. vluchten, maar de kans pakken om iets in eigen land op te zetten. Castro nu Castro is nu 74 jaar oud. En praten kan hij nog steeds. In 1997 drukte hij geruchten over de slechte gezondheid van hem de kop in tijdens een zeven uur durende toespraak in een congres van de communistische partij. Een andere bijzonderheid dat jaar was het feit, dat er voor het eerst sinds de revolutie niet gewerkt werd met kerstmis. Dit deed Cuba’s baas als gebaar naar Paus Johannes Paules II, de het jaar daarop, 1998 dus, naar Cuba kwam. Vandaag de dag is het niet helemaal duidelijk of Castro nu wel, of juist helemaal niet de steun van het volk heeft. Aanhangers van het staatshoofd van Cuba zeggen van wel, andere spreken dit tegen.