Adolf - Pip Utton

Het stuk begon zonder doek of speciale effecten, Pip Utton komt gewoon het podium oplopen. Het kostuum dat hij aan had was een kopie van de kleren die Hitler altijd aan heeft gehad, ook had Utton een snorretje zoals Hitler dat altijd had op en ook een pruik zoals Hitlers haar. Dit alles maakte het zeer realistisch. Verder was er geen sprake van een kamer of toneel maar hing er dus alleen een doek met hakenkruis. Het podium was op dezelfde hoogte als het publiek alleen zat het publiek op een oplopende tribune, hierdoor zat je dicht op het podium waardoor de indruk toch anders is dan wanneer je in een grote theaterzaal zit. De speelstijl van het stuk was aan de ene kant dramatisch doordat er veel gebaren werden gebruikt maar het was ook zeer naturalistisch door geluidseffecten kreeg de stem van Utton een echo die je, als je in een bunker bij Hitler had gezeten, ook had gehoord. De speler richtte zich naar rechtstreeks tot het publiek, maar in het 1e deel wel alsof het publiek het publiek van Hitler was, en in het 2e deel praatte hij tegen het publiek zoals het was.. zijn publiek. Bij ADOLF was er volgens mij niet erg sprake van een regisseur want het was een 1-persoons-toneelstuk, er was dus ook niet sprake van een afwijkende rol of afwijkende tekst want er was maar 1 rol en het ging maar over 1 onderwerp. Het had wat weg van een tragedie door het onderwerp, Hitler en de 2e wereldoorlog, maar het 2e deel had geen genre, zittend op een stoel praatte Utton tegen het publiek over wat hij van bepaalde dingen vond zonder verder maar iets te spelen. De voorstelling had een voor sommige mensen pijnlijk onderwerp en roept bij hen dus emoties op. Verder was Adolf Hitler een menselijk karakter dat centraal stond en ook een maatschappelijk onderwerp kan worden genoemd. Ik vond ADOLF een speciale voorstelling. Niet alleen door het onderwerp maar ook door de manier waarop het werd voorgesteld. Hoe Pip Utton daar staat en echt mensen staat te discrimineren en af te zagen maakte wel veel indruk op mij. Ook door de geluids- en lichteffecten kreeg het stuk een mooie indruk, ondanks dat hij daar alleen stond met alleen een doek en een tafeltje. De 1e helft waarin Utton Hitler speelt vond ik dus indrukwekkend, het 2e deel was heel anders. Het 2e deel maakte dan ook heel wat minder indruk op mij omdat hij gewoon tegen jou zit te praten en niet, zoals in het 1e deel, tegen het “publiek” van Hitler. Als ik mijn mening moet vergelijken met die van een deskundige komt het voor een groot deel overeen. Alle artikelen die ik over ADOLF heb gelezen zeggen ook dat het een indrukwekkend geheel is, alleen mijn mening over het 2e deel is wat anders. Ik vind het, als navolging van het 1e deel, niet zo leuk maar daar lees je bij de meningen van deskundigen helemaal niks over. Enkele uitspraken over het stuk op een rij waarmee ik het eens ben: Goes straight to the Jugular with brutal realism. (The Scotsman) Utton’s play has real guts. … starkly effective, gripping, open and raw. (Mail on Sunday) Verry clever. Utton plays with his audience like a cat with a mouse. Devastating and unforgettable. (The Guardian) Zoals je ziet komen deze dingen overeen met mijn mening over het 1e deel maar zie je niks over het 2e deel van de voorstelling zoals ik eerder ook al zei.