Gaudi

Terwijl Gaudí’s architectuur een open boek is, is zijn persoon, als Barcelona’s eenzame ‘priester van de schoonheid’, altijd een stuk minder toegankelijk geweest. Hij blijft een raadsel, de laatste grote moderne kunstenaar die uit zicht van de biografen is gebleven.
Veel bestaande studies over Gaudí hebben vermeden hem in zijn culturele context te plaatsen en kwamen niet verder dan de eenzame figuur die voortschrijdt over het Catalaanse toneel; andere hebben zich slechts gericht op zijn complexe bouwkundige constructies. Maar veel belangrijke gebeurtenissen in Gaudí’s leven die toetsstenen of inspiratiebronnen zouden blijken voor de architect, zijn werk en zijn naaste omgeving, zijn over het hoofd gezien. Het verlies van het Spaanse rijk in 1898 bijvoorbeeld, en de Tragische Week van 1909 waarin kloosters en kerken in brand werden gestoken, hadden grote invloed op Gaudí, zijn vrienden en opdrachtgevers, en zorgden voor een complete verandering van hun manier van werken.
De politieke situatie in Catalonië was complex en potentieel explosief. De knellende band met Spanje (Castilië) zorgde voor grote spanningen. Ik heb daarom, waar mogelijk, Spaanse en Catalaanse schrijvers in hun eigen woorden laten spreken.
Om de echte Antoni Gaudí te vinden moeten we zorgen dat zijn belangrijkste karaktertrekken tevoorschijn komen vanuit de schaduwen van de legende. Voor Catalanen is de bron van Gaudí’s genie eenvoudig te achterhalen - een onwrikbare loyaliteit aan zijn oorsprong. Zijn vermogen om vast te houden aan dit leidmotief is hem gedurende zijn hele leven tot steun geweest.

Veel van de principes in zijn gebouwen heeft Gaudi zelf bedacht. Maar ook veel elementen heeft hij overgenomen door anderen. Gaudi liet zich inspireren door stijlen uit het verleden, maar wist dat die niet nagemaakt moesten worden. Ook zijn vaderlandse Catalaanse gezindheid heeft hij met zich mee genomen. De eerste gebouwen laten zich omschrijven als mudejarstijl: een mengvorm van Spaanse en moorse bouwkunst. Bijvoorbeeld bij Casa Visens, El Capricho, Finca Guel en Palicio Guell is een combinatie van steen en mozaïek gebruikt. De vormen van de eerste twee gebouwen zijn er nog niet zo interessant, het zijn vooral de gevels die zo bijzonder zijn door de mooie kleuren van tegeltjes. Bij de andere twee zijn veel elementen te zien die Gaudi bij zijn latere gebouwen zou gaan gebruiken zoals paraboolbogen, koepels en bij het Palicio Guell mooie torentjes op het dak die de schoorstenen verhullen.
De architectuur van Gaudi verandert in de loop van zijn carrière meer in een stijl die de natuur zo benaderd dat de gebouwen als een tweede natuur overkomen. Dit is vooral te zien in het park Guel, de crypte Guel en Casa Mila.

Meningen van tijdgenoten lopen sterk uiteen.

Overeenkomsten met:
- Hundertwasser
THE POSTMAN’S PALACE
‘It has to be seen to be believed.’ The inscription carved on Ferdinand Cheval’s extraordinary creation is far from an exaggeration. Whether born from vision, obsession or madness, Le Palais Idéal stands as a singular tribute to what can be achieved by one man with a strong belief in his dreams.
SIMON RODIA - Located in south Los Angeles, in a community known as Watts, stands a monument to one man's spirit, ingenuity, and determination. Built single-handedly by Simon Rodia over a period of 33 years, the Watts Towers consists of nine major sculptural forms made of steel and covered with mortar embedded with pieces of ceramic tile, pottery shards, sea shells, and broken glass. The tallest tower is nearly 100 feet high and contains the longest slender column of reinforced concrete in the world.

Biography - Born in Baghdad in 1950, Zaha Hadid studied architecture at the Architectural Association from 1972, where she was awarded the Diploma Prize in 1977. She then became a member of the Office for Metropolitan Architecture; began teaching at the AA with Rem Koolhaas and Elia Zenghelis; and later lead her own studio at the AA until 1987. Her academic concerns have continued to the present, with periods of visiting professorship at Columbia and Harvard Universities, and a series of Master Classes and lectures at various venues around the world. During 1994 she held the Kenzo Tange chair at the Graduate School of Design, Harvard University.
Her work was awarded wide recognition in 1983, with a winning entry for The Peak Club, Hong Kong, which was followed by first place awards for competitors in Kufurstendamm, Berlin (1986); for an Art and Media Centre in Dusseldorf (1989); and for the Cardiff Bay Opera House in 1994.
Josep Maria Jujol i Gibert/1879-1949
With architecture and meaning drifting apart, this little volume comes as a message from another more enlightened world. It was to have appeared in 1979 for the hundredth anniversary of Jujol's birth, but no publisher could be found willing to take the risk-not even in Barcelona. The authors had everything ready: texts, plans, diagrams, their own photographs and layout. Since this first pioneering effort floundered several attractive books on Jujol are available.
What makes the present one, which is a modest version of the one the authors originally intended, so timely and gratifying, is due to what the authors bring to bear about their singularly endowed subject and, indirectly, why his work is so relevant today. In fact the opening paragraphs put the reader on the right track straight away: In Jujol's world a detail's scope reaches beyond its actual size! Expanding on this pivotal statement the authors tell us that Jujol the architect made spaces in accordance with their use, whilst Jujol the painter bestowed upon them from unexpected moods. His decorations, we read, impart an ambiguous dimension, thus escaping from their usual isolation. In other words, Jujol's decorations are not merely something added which could just as well, or better, be subtracted, but a vital spatial ingredient. Such decorations are infact elaborations which strengthen the physical place-quality of the spaces made refining their appreciated human context. Jujol thus literally prepared his spaces for human use - still, after all, the architects primary job. How painfully different, this, when contrasted with the current sick wish to minimise the value of architectural detail and belittle attention for place-quality on the grounds that this detracts - from the 'big' central concept. Bigness, the latest magic word, is even expected to render architecture no longer necessary. The obvious truth, of course, points to the exact opposite and is one which Jujol in particular substantiated so well: that only through architecture can oversize be successfully tamed - humanised. Architects are obliged to subdue Bigness-gigantism and oversize.