Battle of Britain

The battle of Britain Het wilde er bij Hitler niet in dat Groot-Brittannië na Frankrijk’s ineenstorting geen vredesaanbod wou accepteren. Daarom besloot Hitler om met harde hand in te grijpen. Hij besefte dat als hij Engeland versloeg, er een belangrijke tegenstander van hem zou verdwijnen. Hitler: ‘’ Waar Napoleon faalde, zal ik slagen. Ik zal op de kust landen! ‘’ Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. In plaats daarvan werd de slag om Engeland de eerste grote tegenvaller voor Hitler. Juni, 1940 Groot-Brittannië wist dat de Duitsers zouden komen. Alleen niet wanneer. De Britten hadden alle wapens in Frankrijk achtergelaten om zichzelf te redden. Het was 10 tegen 1 in zowel mannen als materiaal. Alle wapens waren schaars. Er werd als extra steun een burgerleger geformeerd. (‘the Home Guards’) Het leger bestond uit mensen die ongeschikt waren om in het reguliere leger te dienen. Zowel mannen als vrouwen werkten vele uren per dag in fabrieken om oorlogsmateriaal op tijd af te krijgen. De luchtverdediging van Groot-Brittannië viel onder de verantwoordelijkheid van de RAF. De gevechtsvliegtuigen van de RAF waren de Spitfires en de Hurricanes. Vanwege groot gebrek aan deze vliegtuigen werkte de vliegtuigindustrie op volle kracht om zoveel mogelijk vliegtuigen af te leveren. Een positief aspect was de aanwezigheid van de radar of radiopeilapperatuur, zoals het toen nog heette. De Duitsers waren zich hier bewust van, maar wisten de waarde ervan niet in te schatten. Ook in Duitsland waren de voorbereidingen in volle gang. Het grootste deel van de Luftwaffe moest nog bijkomen van het gevecht bij Duinkerken. Duitsland hield in eerste instantie vast aan haar gebruikelijke plan: totale eliminatie van de vijandelijke luchtmacht gevolgd door een snelle opmars over de grond met ondersteuning vanuit de lucht om de plaatselijke weerstand van troepen te breken. In de maand juli en in de eerste dagen van augustus werden voor het eerst konvooien en havens aangevallen. Dat was bedoeld om de stroom voorraden naar Engeland te stoppen. Ook kuststeden werden schade toegebracht. Die waren namelijk als doel voor de komende invasie aangewezen. Af en toe werden ook radarnetwerken en vliegvelden aangevallen. Maar deze acties waren alleen nog maar bedoeld om de tegenstander uit de tent te lokken. In Duitsland kwam men er al snel achter dat het moeilijker zou worden dan gedacht. De vliegtuigen van de Luftwaffe waren vaak niet snel en wendbaar genoeg ten opzichte van de vliegtuigen van de RAF. Maar de Duitsers waren zeer sterk in de meerderheid en dachten het klusje wel even te klaren. Duitsland was immers onoverwinnelijk. De echte aanval ging van start op 13 augustus onder de naam ‘Adlertag’. Vanaf dat moment stond de Fighter Command van de RAF onophoudelijk onder druk. De strijd duurde dag na dag voort. Hoewel de Duitsers sterk in de meerderheid waren, vernietigde de RAF elke dag twee vliegtuigen voor elk vliegtuig wat zij zelf verloor. De radarnetwerken hebben daar zeker hun bijdrage in geleverd. Dagelijks voerde de Luftwaffe aanvallen uit op Brits grondgebied. De piloten stonden onder constante druk. Door het gebrek aan piloten, werden ze soms opgeleid in een 10-uren opleiding. Maar de overmacht was te groot. De kust werd verslagen en de Duitsers bereiken het binnenland. Begin september gebeurde waar iedereen bang voor was: Londen werd aangevallen. De Britten hadden dit zien aankomen en hadden maatregelen genomen. Zo waren de kinderen de stad uit gezet en waren er vele schuilkelders gebouwd. Aan het eind van de middag van 7 september werd een enorme formatie Duitse vliegtuigen zichtbaar. Maar liefst 1000 vliegtuigen waaronder vele bommenwerpers, vlogen in de richting van de monding van de Theems. De pure vernietigingsdrang van de Duitsers liet zich weer gelden. Al snel stonden grote delen van Londen in lichterlaaie. Toen het donker werd, konden de Duitse nachtbommenwerpers hun doel dus verlicht zien wat het hun nog makkelijker maakte. Er vielen zelfs nog meer bommen dan overdag. De aanval op Londen zorgde er wel voor dat de vliegvelden met rust gelaten werden. De RAF kon dus een beetje bijkomen en met hernieuwde kracht al snel weer tegenstand bieden. Gedurende 28 dagen lang vielen er op Londen miljoenen bommen. Toch ging het leven in Londen door. Het moreel stond bij de Britse burgers hoog in het vaandel. Het was het volk dat de oorlog voerde, niet de regering. Op 15 september beleefde de battle of Britain de climax. Het verziende oog van de radar van de RAF nam waar dat zich boven Frankrijk grote formaties vliegtuigen verzamelden. De Britten zetten alles op alles, en stuurden bijna alle vliegtuigen naar de kust. Toch wisten enkele vliegtuigen door te breken en die vlogen naar het centrum van de stad, maar die konden niet nauwkeurig richten omdat ze gehinderd werden door Britse jagers. Deze uiterste krachtinspanning bleek voldoende om de vijand terug te doen trekken. Hoe meer vliegtuigen de Luftwaffe stuurde, hoe meer ze er kwijtraakte. In deze 28 dagen durende strijd gooide de Luftwaffe 50 miljoen bommen op Londen, werden er 7000 burgers gedood en vielen er meer dan 10.000 gewonden. Buckingham Palace, westminister Abbey en st. Pauls cathedral werden platgegooid. De hele Engelse history was weggevaagd. De Duitsers moesten iets nieuws bedenken. Ze besloten om over te gaan op nachtaanvallen. Er werd geen tactiek meer gevoerd, er was geen plan meer. Er werden in wilde weg bommen gegooid. Echter wel in mindere mate dan voor 15 september Tegen deze aanvallen stond de RAF machteloos. Maar Groot-Brittannië voerde ook tegenaanvallen uit. Zo werd op tot Hitler’s woede de Duikbotenwerf bij Bremen aangevallen. ‘Gangsters, jullie zullen hier in duizendvoud voor boeten!, brulde hij. De wraak van Hitler werd het plat bombarderen van Coventry. Op dezelfde manier als Rotterdam en Warschau, werd op 14 november Coventry met de grond gelijk gemaakt. De Kerst van 1940 werd een ironische stilte genoemd voor Hitler’s woede uitbarsting tegen een volk wat zich niet verslaan. De Duitsers probeerden het met miljoenen brandbommen in plaats van gewone bommen. De vele brandhaarden in Londen zorgden voor de grootste brand aller tijden. Maandenlang volgden er van dit soort bombardementen. Londen lag in puin. Maar de burgers hielden vol. Al snel bleek dat Duitsland geen troeven meer had. De slag om Engeland was gewonnen. Geen enkele Duitser zette voet op Britse bodem. De vijand was verslagen. Maar het heeft wel wat gekost: 40.000 doden, 50.000 gewonden, duizenden vernielde huizen, 1103 vliegtuigen. Hitler verloor 2375 vliegtuigen met bemanning. Voor het eerst proefden de Duitsers de bittere smaak van de nederlaag. Weg was de mythe van hun onoverwinnelijkheid. De slag om Engeland is gewonnen omdat: - Omdat Hitler zich zwaar in het Engelse volk vergist had. In plaats van de nederlaag te tekenen, hielden de Britten zich staande en vochten met zoveel moed en vastberadenheid, wat voor Hitler nog onbekend was. - Dit een nieuw soort oorlog was. Er was nog geen complete oorlog in de lucht geweest. De RAF was beter bestand tegen deze oorlog dan de Luftwaffe.